روان مردم، بیمه می‌خواهد

بخش اعظم آنچه باعث می شود مردم با وجود این نیاز، به شکل جدی نسبت به مراجعه به روانشناس و مشاور پیگیری و توجه کافی نداشته باشند هزینه های بالای آن است چرا که هیچ بیمه ای نیز این خدمات را مورد پوشش قرار نداده است . سوال اینجاست که چرا با وجود اینکه ثابت شده بسیاری از بیماریهای جسمی و ناهنجاریهای اجتماعی ریشه در روح و روان و روابط بین فردی انسانها در خانواده دارد نباید نسبت به تسهیل استفاده از این خدمات برای مردم از جانب مسئولین اقدامی جدی صورت بگیرد صورت بگیرد؟ البته شایان ذکر است که فرهنگسراها و مراکز مرتبط به آن مثل خانه های سلامت و مراکز آموزشی در شهرداری ها در سال های اخیر فعالیت های متعددی در عرصه خدمات مشاوره در قالب کارگاه های گروهی و مشاوره های فردی در سطح مناطق شهرها و شهرستانها ارائه کرده اند که تا حدودی نیاز افراد بومی آن را مرتفع نموده است اما به علت پیوستگی نداشتن و مقطعی بودن ارائه این خدمات مشکلات اساسی خانواده ها و افرادی از آن بهره مند می شوند به شکل کامل حل نشده و یا کماکان به قوت خود باقی مانده است و آسیب های آن دامنه خانواده و اجتماع را در بر می گیرد . شاید بهتر باشد با توجه به اهمیتی که مشاوره و خدمات روانشناسی پیدا کرده نسبت به ارائه جدی تر آن به مردم راه کارهای تازه تری اندیشیده شود. چنانچه د فاتر مشاوره خصوصی، روانشناسان و مشاورین مستقر در مراکز دولتی و خصوصی مجاز به انعقاد قرار داد با بیمه های دولتی و تکمیلی شوند، مخاطبان آنها با فراغ بال بیشتر و به شکل پیوسته تری به آنها مراجعه می کنند و این خود آغاز بستر مناسبی برای حل کامل مسائل روحی و روانی، روابط خانوادگی، اجتماعی و بحران های وارد شده به آنهاست. حال باید به بررسی این موضوع پرداخت که چه نهادی می بایست برای این اقدام ضروری پیش قدم شود ؟ سازمان های بیمه گر دولتی یا سازمان نظام روانشناسی یا بیمه های خصوصی ؟ و چرا تا کنون با توجه به اهمیت این نکته هیچ یک از سازمان ها و مراکز دولتی و خصوصی در این باره پیشنهادی نداده و شاید به ذهنشان خطور نکرده نیز نکته ای قابل تامل است. در حالی که در صورت تصویب چنین طرحی از جانب مسئولین مربوط، امکان تعیین سرفصل های مالی آن نیز میسر به نظر میرسد . در سنوات گذشته اگر خاطرتان باشد دندانپزشکی خاص نیز از جانب بیمه های دولتی مشمول خدمات خاصی نمی شد که امروزه شاهدیم این مشکل با حضور بیمه های تکمیلی تا حدودی مرتفع شده . پس دور راز ذهن نیست که بشود راه کارهایی برای بیمه ی خدمات روح و روان نیز تدبیر نمود . این بار با تاکید بیشتری ، باید عنوان کرد که ریشه بسیاری از بحران های فردی ، خانوادگی و اجتماعی و حتی شغلی ، شاید با مراجعه به موقع و مستمر به مشاور و روانشناس قابل حل بوده و یا در صد وقوع آنها کاهش پیدا می کند و نکته حائز اهمیت این است که استمرار ، ضروری ترین اصل در اثر بخشی خدمات روانشناختی است که در صورت دارا بودن پشتوا نه های مالی و اجتماعی همچون بیمه ، تمایل مردم به استفاده مستمر از این خدمات را ارتقاء می بخشد . آنچه مراکز فرهنگی دولتی مثل خانه های سلامت و فرهنگسراها و... با عنوان خدمات روانشناسی رایگان در قالب کارگاه های آموزشی به مردم ارائه می نمایند در عین ارزشمند بودن به دلیل رایگان بودن و عدم استمرار ، اثر بخششی کافی ندارد . اما چنانچه این خدمات همانند سایر خدمات پزشکی و درمانی هزینه بر باشد اما این هزینه ها قابل تعدیل و بهره مندی از امکانات بیمه گردد طبیعتا ارزش و اثر گذاری بیشتری نیز می یابد . البته این نظریه ای قابل تامل است که از جوانب متعدد باید بررسی شود. چرا که آن بخش از خدمات روانشناختی که مردم نسبت به استفاده از آن احساس نیاز می کنند باید به شیوه ای عرضه گردد که هم ارزش تخصصی آن با پرداخت هزینه محفوظ یوده و در عین حال مشمول خدمات بیمه نیز باشد. از سوی دیگر آموزش الزام مراجعه ی مستمر به روانشناس . مشاور و ... را می توان با تقویت اذهان عمومی وظیفه تبلیغات موثر رسانه ای و سازمان های ذیربط بر شمرد . فلسفه این بخش از بحث را می توان به این موضوع ربط داد که آنچه از قدیم در باور مردم ما جای گرفته این است که هیچ چیز ارزانی بی حکمت نیست و یا این باور که چیزی که راحت به دست بیاید آسان هم دور انداخته می شود. با استناد به تمام ادله و تحلیل های اجتماعی و علمی که به آن اشاره شد و با در نظر گرفتن این دو باور عمومی اخیر شاید بهتر باشد خدمات مشاوره و روانشناسی نه گران و غیر قابل دسترس و نه ارزان و غیر مستمر و رایگان باشد . بلکه با تدابیر و برنامه ریزی های لازم همانند سایر خدمات پزشکی در عین هزینه بر بودن قابل پشتیبانی توسط خدمات بیمه های دولتی و خصوصی گردد و البته همانطور که قبلا اشاره شد نکته حائز اهمیت اینجاست که چه کسی باید در این اقدام مهم پیش قدم شود ؟ منیژه قنائیان - کارشناس آموزش خانواده