تعادل در لبه پرتگاه

البته نمی‌توان گام‌های اساسی و مثبت برداشته شده را  انکار کرد و ناامیدانه به قضایا نگریست، چرا که نفس باز شدن خانه سینما که همه سینماگران قریب به دو سال منتظر آن بودند اتفاق خجسته و مبارکی است و دست مریزاد دارد.

رخدادی شادی‌آفرین که به صورتی دومینووار ریشه در حضور و انتخاب دکتر حسن روحانی، علی جنتی و حجت‌الله ایوبی دارد که موجبات و مقدمات آن را فراهم کردند اما مطابق آنچه پیش‌بینی می‌شد و انتظار می‌رفت آن وحدت و وفاق و تفاهمی که باید، هنوز اتفاق نیفتاده و حاشیه‌ها از همان روز بازگشایی خانه سینما گریبان سینما و رئیس جدید سازمان سینمایی را گرفت.

امیدواری و خوشبینی ایوبی البته برگ برنده اوست و ترکیب جدیت او در تصمیم‌گیری و پایبندی به شعار «تدبیر و اعتدال» می‌تواند در آینده راهگشا باشد، اما او می‌توانست با کمی سعه صدر بیشتر و خودداری از تعجیل در اظهارنظر خود که به جانبداری از طیف خاصی از سینماگران تعبیر شد، از وقوع حاشیه‌ها و جنجال‌های پیش آمده چند روز اخیر جلوگیری کند.

هرچند رئیس سازمان سینمایی برای جامه عمل‌پوشاندن به وعده اش درخصوص آشتی و تفاهم سینماگران دو طرف ماجرا در جلسه‌ای با مخالفان اوضاع جدید که موافقان اوضاع دیروز بودند، تلاش مثبتی در جهت دلجویی و ایجاد فضایی دوستانه انجام داد، اما حالا هیات مدیره اولیه خانه سینما حاضر به پذیرش شرایط نیستند.

به نظر می‌آید نظارت عادلانه سازمان سینمایی با دعوت از همه طیف‌ها و برگزاری هرچه زودتر مجمع عمومی و انتخابات این قائله را تاحد زیادی ختم به خیر خواهد کرد.

به هرحال رعایت اعتدال بی‌آن‌که منجر به نارضایتی کسی شود، نه این‌که نشدنی باشد، ولی دشوار است.

با این اوضاع آدم بدجور یاد سکانس تماشایی و ماندگار فیلم «جویندگان طلا» می‌افتد که چاپلین و آن مرد گنده برای حفظ تعادل در لبه پرتگاه به چه مصیبتی که دچار نمی‌شوند.

علی رستگار‌ - گروه فرهنگ و هنر