4 ویژگی وزرای صالح

روشن‌ترین مفهومی که از این جمله برداشت می‌شود، این است که «وظیفه مجلس، انتخاب وزرای صالح» است و نه الزاما رای اعتماد به «همه وزرا». البته معنای این جمله الزاما این هم نیست که وزرای غیرصالح معرفی شده‌اند بنابراین هر وزیری که مجلس صالح بودن او را احراز کند، باید به او رای اعتماد بدهد و هر وزیری که مجلس صالح بودنش را «احراز» نکرد، نباید تحت تاثیر فشارها، فضاسازی و عملیات روانی یا تهدید و تطمیع تصمیم خود را عوض کند.

برای احراز این صلاحیت، می‌توان سختگیرانه عمل کرد که افراط تلقی شود، می‌توان ساده‌اندیشی کرد و سهل‌انگاری که تفریط است و می‌توان منطقی، مستدل و ضابطه‌مند که مشی اعتدال را تداعی کند.

به نظر می‌رسد رویکرد اصلی نمایندگان مجلس شورای اسلامی باید همراهی با رئیس‌جمهور و مساعدت به ایشان در اعتماد به وزرای پیشنهادی باشد؛ هرچند این رویکرد نباید نافی انجام «وظیفه‌ مجلس» در «انتخاب وزرای صالح» باشد.

آنچه اینجا موضوعیت پیدا می‌کند، معیارهای تشخیص این صلاحیت است. معیارهای زیادی را می‌توان به طور کلی یا به صورت ریز در تشخیص صلاحیت وزرا ملاک قرار داد، اما اگر بخواهیم از اطاله کلام و ورود به جزئیات پرهیز کنیم و ضمنا کار تشخیص را با مشکل مواجه نسازیم، چهار معیار:

۱) باور به نظام جمهوری اسلامی و مقصد عالی آن.

۲) کارآمدی.

۳) سلامت مالی و اخلاقی.

۴) مردمی بودن و نبود روحیه علو و برتری نسبت به مردم، مهم‌ترین شاخص‌های تعیین صلاحیت وزرا محسوب می‌شوند.

بر این اساس، افرادی که احیانا در پیشینه آنها نشانه‌های روشن و نه حدس و گمان از بی‌اعتقادی به نظام و هدف عالی آن به چشم می‌خورد (که دخالت در فتنه ذیل این معیار قابل بحث است) یا بی‌اعتنا به مردم و حقوق آنان یا احیانا بی‌مبالات در بیت‌المال و اهل سوءاستفاده‌های مالی و نبود تخصص و تجربه در حوزه مسئولیت خود، چنین افرادی صلاحیت وزارت در نظام جمهوری اسلامی را ندارند و هیچ کمکی نمی‌توانند به دولت بکنند، خصوصا اگر دولت تدبیر و امید باشد!

مهدی فضائلی