سیاه و سفید نبینیم

فلذاست که به ضرس قاطع(و بلکه شدیدتر)عرض کردیم که بی‌رنگی، نیکوترین و قشنگ‌ترین رنگ‌هاست. جناب حافظ هم، یک قرن بعد، همکار و همدردش مولانا را تنها نگذاشته و مواضع خویش را با مواضع وی هماهنگ کرده و خودش را غلام کسی دانسته که از جمیع رنگ‌های دنیوی که بوی تعلق دهد، آزاد باشد.

خب، حالا که دل‌ها آماده شد و بلوتوث ذهن‌ها روشن؛ سری می‌زنیم به مراسم افطاری جامعه اسلامی مهندسین، ببینیم آقای عسکراولادی(دبیرکل سابق حزب مؤتلفه) در راستای رنگ کردن چی گفتند. ایشان گفتند که نباید جریان‌های سیاسی را سیاه و سفید ببینیم و الان آقای روحانی در حال مطالعه است تا در چینش کابینه‌اش، هم از اصولگرایان استفاده کند، هم از اصلاح‌طلبان.

این نکته جالب را نیز خیلی شفاف گفتند که من ضمن تبریک به آقای روحانی، به ایشان تأکید کردم که شما رأی من نبودید؛ اما حالا که انتخاب شدید، می‌گویم خیرالموجودین هستید.(کل عرایض به نقل از جراید است.)

رضا رفیع

بسته پیشنهادی: از آنجا که بنده نیز از نگاه سیاه و سفید خوشم نمی‌آید؛ بخصوص که اگر مارگزیده باشم که حتی از ریسمان سیاه و سفید هم می‌ترسم؛ لهذا در راستای آنچه عرض شد، نکاتی رهنمودگونه نیز اضافه می‌شود. باشد که در بی‌رنگ کردن فضای سیاسی کشور کمک کند:

1ـ عینک شفاف: همگان، علی‌الخصوص رجال سیاسی مملکت، عادت کنیم که عینک بی‌رنگی به چشم بزنیم. اگر حتی یک لکه کوچک هم روی شیشه‌اش باشد، همه را لکه‌دار می‌بینیم. دم مولانا گرم که چه خوب فحوای کلام گهربار ما را به نظم درآورده و فرموده: «پیش چشمت داشتی شیشه کبود‌/ ‌زین سبب عالم کبودت می‌نمود».(که معلوم می‌شود خیلی پیشتر از اینها عینک وجود داشته؛ حالا یا با دسته یا بی‌دسته!)

2ـ جمع‌آوری تی‌وی: اگرچه الان عموم ملت و مسئولان، تلویزیون رنگی دارند ــ و ای بسا هم سه بعدی!ــ اما هنوز نیز ممکن است کسانی باشند که تلویزیون سیاه و سفید داشته باشند و همه چیز را یا سیاه ببینند، یا سفید. فلذا اگر داریم می‌رویم دیش ضالّه‌شان را جمع کنیم، همان سر سیم متصل به دیش را که بکشیم، خود تلویزیون از پنجره منزل تشریف می‌آورد بالا. البته با اجازه صاحبخانه. در عوض می‌توانیم یک تلویزیون رنگی به وی هدیه دهیم. همه‌اش یک چیزی را جمع نکنیم، یک‌بار هم یک چیزی اضافه بکنیم!