طنز رادیویی را دریابید

اختلاف در وهله اول بر سر معنای کلمه طنز است، در حالی که شنونده رادیو به این معناها توجهی ندارد و برایش فرقی نمی‌کند اسم این چیزی که دارد پخش می‌شود، چیست.

شنونده رادیو می‌خواهد لبخندی بر لبش بیاید. او می‌خواهد دقایقی را شاد باشد و از مسائل روزمره دور بشود.

مخاطب رادیو در جنگ میان سازندگان که این طنز است یا کمدی یا فکاهه شرکت نمی‌کند و توقع شنیدن برنامه‌ای بانشاط را دارد.

بیشتر شنوندگان رادیو می‌خواهند بخندند و برخی هم دوست دارند انتقاد نسبت به مسوولان را بشنوند و دلشان خنک شود.

سال‌هاست برنامه‌های طنز رادیو، در پی حل مشکل ترافیک و پر کردن چاله‌ها و رفع گرانی و دعواهای زن و شوهری بوده و هیچ اتفاقی هم نیفتاده است.در چند سال اخیر، انگار پرداختن به مقوله طنز به صورت مد درآمده و نوعی اهل مسائل روز بودن شده که غر بزنیم به برنامه‌های موجود و گله کنیم که برنامه طنز نداریم.

اما داستان به همین جا ختم نمی‌شود. در چند سالی که حرف و حدیث طنز بالا گرفته، درواقع هیچ اتفاق مشعشعی نیفتاده و چیزی بر گنجینه طنز رادیو افزوده نشده است، پس می‌توان گفت حرف‌ها و شعارها فاقد هرگونه ارزش عملی بوده‌اند.

مدیران رادیو شاید بیش از بقیه باید به عنصر طنز بها بدهند و آن را دست کم نگیرند. همین مدیران برای برنامه‌های کم‌شنونده مثلا تحقیقی، بیشترین بودجه را تخصیص می‌دهند، در حالی که برنامه‌های طنز با بیشترین مخاطب، کمترین توجه مسوولان را به خود جلب می‌کند و پنداری این دوستان، از این که بگویند به طنز توجه دارند، چندان خوشحال نیستند.

نگاهی بکنیم و ببینیم پس از چند هم‌اندیشی و همایش و غیره، چه سودی نصیب شنونده شده است؛ هیچ. اگر هر روز ده‌ها هم‌اندیشی طنز و جلسه و کنفرانس برپا بشود، چه سهمی از آن به آنتن رادیو می‌رسد؟ آیا شنونده رادیو از شنیدن خبرهای مربوط به هم‌اندیشی و جلسه و کنفرانس شادمان می‌شوند؟

قطعا این‌طور نیست.

این واقعیت به آن معنی نیست که سمینار و کنفرانس ضرورتی ندارند، اما باید دید پس از هر گردهمایی، چه اتفاقی برای برنامه‌سازان طنز رادیویی می‌‌افتد.

سرانجام این که رادیو به خوراک نیاز دارد و یکی از مطلوب‌ترین خوراک‌ها هم طنز است. برنامه‌های مفرح، نشاط‌آور و خنده‌دار با هر اسمی موجب شادمانی شنونده خواهند شد و مخاطب به جان بانیان آن دعا خواهد کرد. فراهم آوردن طنز و برنامه طنز و گروه‌های طنز، چندان ساده هم به نظر نمی‌رسد.

در درجه اول توجه بیشتر، در مرحله بعد تامین اعتبار مالی و سپس سعه صدر در عرضه برنامه و عدم ممیزی‌های آنچنانی می‌تواند به توسعه طنز در رادیو کمک کند.