نگاهی به تیتراژ سریال ارمغان تاریکی

تیتراژ سریال ارمغان تاریکی بیش از آن که بخواهد حامل بار مفهومی مجموعه باشد، سعی در خلق حال و هوا و فضای داستانی آن دارد.

می‌توان آن را به 2 بخش اصلی تقسیم کرد؛ بخش اول قسمتی پرشتاب، سریع و در حال حرکت است. تصاویر ناآرام است و حس و حالی متلاطم را به مخاطب منتقل می‌کند. تیتراژ از پاهایی شروع می‌شود که در حال دویدن است و بعد به تصاویری می‌رسد که بیشتر حال و هوای تصاویر نسبتا کلاسیک را دارند که البته با آن کیفیت نیستند، چه از لحاظ بصری و چه از لحاظ ایده و ذهنیت، اما این تلاش ستودنی‌ است. بر روی این تصاویر هم موسیقی همراهی‌کننده، آهنگی ارکسترال شبیه فضای برخی آثار کلاسیک است که همه این عوامل دست به دست هم می‌دهند تا روزهای متشنج ایام انقلاب را یادآور شوند.

بخش دوم کاملا در تقابل با بخش اول است، تصاویر نامناسب و کند می‌شوند، همچنین نرمی و لطافت خاصی به خود می‌گیرند، مانند تصویر زنی که در آستانه پنجره‌ای ایستاده و پرده‌ها در دو سویش حرکت می‌کنند. موسیقی نیز حال و هوایی سنتی می‌گیرد، کمانچه اضافه می‌شود و رنگ تصاویر را همراهی می‌کند. در تمام این بخش محوریت با تصویر زنی‌ است که چهره‌اش هیچ‌گاه کامل نمایش داده نمی‌شود و دائما در ابهام است. همه این موارد نشان‌دهنده و بازتاب بعد رمانتیک داستان سریال است.

تکنیک استفاده شده در تیتراژ، شبیه به پرش‌های نگاتیو در آپارات است که تعلق تصاویر به گذشته را می‌رساند، اجزای اصلی بعد بصری تیتراژ؛ گرین استفاده شده و در تصاویر و جهش‌های رنگی و مایه کلی ترکیب رنگی آن (پولاروئید) همه و همه گذشته را به ذهن متبادر می‌کند.

در تمام مدت تیتراژ صدای حرکت آپارات در پس‌زمینه شنیده می‌شود که منطق تصاویر تیتراژ را تکمیل می‌کند. نوشته‌ها با فونت تیتر نگاشته‌ شده‌اند که یادآور استفاده همین فونت در آثار سال‌های انقلاب است و نمایش نام کارگردان بر پس‌زمینه قرمز هم نمادی است که در بسیاری از همان آثار مشاهده شده و ارجاعی به بسیاری از آنهاست.