روزانه ها
ناامیدی ممنوع
حامد علی‌اکبرزاده: امشب به نخستین پله از شب‌های قدر می‌رسیم که یک سال انتظارش را کشیده‌ایم. امشب با توشه‌ای از گناه یکساله دوباره می‌رسیم به یک نقطه عطف؛ نقطه عطفی که می‌تواند ما را از قعر ذلت به اوج عزت برساند. اما پرسش این است که با این بار گناه و معصیت و نافرمانی، آیا می‌توان به رحمت و مغفرت خداوند امیدوار بود؟ آیا امشب و به طورعام در لیالی قدر گنهکاران هم راهی برای تقریب به خدا و بهره‌گیری از مواهب الهی پیدا می‌کنند و می‌توانند یک سال معنوی را در پیش روی خود ترسیم و پایه‌ر‌یزی کنند؟ آیا امشب ما بندگان نافرمان نیز به محضر حق سبحانه و تعالی بار می‌یابیم؟ اگر به دل‌هایمان رجوع کنیم و غبار از لوح دل برداریم به وضوح و روشنی درمی‌یابیم که دایره رحمت و مغفرتی که ما از خدای رحیم و رحمان سراغ داریم آنقدر وسیع و بیکران است که همه گنهکاران و نافرمانان را در چنین شبی خواهد بخشید و مورد عفو و آمرزش خویش قرار می‌دهد.
مگر نه این‌که پروردگار عالم در قرآن به گنهکاران اینچنین وعده می‌دهد: «ای بندگان من که برخود ستم و اسراف کرده‌اید! از رحمت خدا ناامید نشوید» (زمر/53) یا مگر نه این‌که خالق کون و مکان در قرآن فرمود: «کیست که ناامید از رحمت خدا شود، مگر گمراهان و اهل ضلالت» (حجر/56) و آیا نشنیده‌اید که فرمود: «مأیوس نمی‌شوند از رحمت خدا مگر کفار» (یوسف/87)
در مذمت یأس و ناامیدی از رحمت پروردگار همین بس که گفته‌اند این صفت آدمی را از محبت خدا که سرهمه فضایل است و بالاترین آنهاست، بازمی‌دارد. چنان‌که در روایت آمده روزی حضرت رسول (ص) می‌فرمود: «اگر بدانید آنچه را من می‌دانم، کم خواهید خندید، بسیار خواهید گریست، به بیابان‌ها و صحراها بیرون خواهید رفت، بر سینه‌های خود خواهید زد و پناه به پروردگار خویش خواهید برد. پس در این هنگام جبرئیل (ع) نازل شد و گفت: پروردگارت می‌فرماید؛ بندگان مرا از من ناامید مکن.»
لیله القدر سفره‌ای است برای همه بندگان خدا، امشب همه می‌آیند و پیشانی خضوع بر آستان قدسی حضرت دوست نهاده و طلب عفو و بخشش می‌نمایند، مبادا کسی ناامید باشد. حضرت رسول فرمودند: مردی را داخل جهنم کنند، پس در آنجا هزار سال معذب باشد، روزی فریاد کند که یا منان یاحنان. خداوند به جبرئیل می‌فرماید: برو بنده مرا نزد من آور. پس جبرئیل او را بیاورد و در موقف پروردگار بدارد. پس خطاب الهی رسد که جای خود را چگونه یافتی؟ عرض کند: بدمکانی بود. خطاب رسد: او را به جایی که داشت برگردانید. آن بنده راه جهنم را پیش گیرد، روانه شود اما در این بین به پشت سر خود نگاه کند. خدای تعالی فرماید: چرا به عقب نگاه می‌کنی؟ عرض کند: چنین به تو امید داشتم که چون مرا از جهنم بیرون آوری، دیگر به آنجا برنگردانی. خطاب می‌رسد که او را برگردانید و به بهشت ببرید.
شب‌های قدر دوباره از راه می‌رسند و درهای بخشش باز می‌شود، ناامید نباید بود.
