شکایت جامعه معلولان از مدیر روزنامه جمهوری اسلامی

به گزارش ایرنا، در ابتدای این نامه پس از "سلام از صمیم دل جامعه معلولان به سلاله پاک رسول خدا(ص) و پدر فرزانه و کشتیبان انقلاب" و با بیان اینکه "سالهاست که عقده ای بر دل مانده ما را رنج می داد" آمده است: این نامه سرگشاده به مثابه اذان بی هنگامی است که وادار به سردادن آن شدیم چرا که ستم به حدی است که هنگام نوشتن این مکتوبه تنها صدای هق هق گریه جاریست.

نویسندگان نامه با اشاره به دیدارشان با بنیانگزار کبیر انقلاب اسلامی تنها 15 روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی و دستور امام راحل(ره) مبنی بر اختصاص ملکی جهت جامعه معلولان ایران، عنوان شده است: سالها به یاد آن امام راحل ما نیز با دست خالی و با عشق و ایمان به خدای بزرگمان و با امید به اینکه دعای شما بدرقه این راه سخت می باشد عاشقانه در سنگر خدمت به معلولان تلاش می کردیم و هرگز این فکر بر ذهن خطور نمی کرد که کسی بر نوشته آن پیر سفر کرده خطی بکشد.

جامعه معلولان ایران می افزاید: اماما؛ شیخ مسیح مهاجری مدیر مسئول روزنامه جمهوری سال ها بعد همسایه ما می شود و سند ملک را بی آنکه ما مطلع باشیم به سبب توان خود دریافت می کند و با شکایت به دادگاه حکم تخلیه اخذ می نماید و معلولان را در جریان یک جنگ روانی نابرابر و ایجاد تنش ها و اضطراب های پس از 28 سال اقامت مکرر از آن ملک اهدایی امام یعنی از فدک معلولان بیرون می راند[و جالب آنکه در سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) مراسم سوگواری معلولان بهمین منظور با عوامل روزنامه به ستیزه جویی کشیده می شود.] و البته برای بیرون راندن به چند موضوع نیز متمسک می شود.

معلولان ایران موارد تمسک مهاجری را چنین ذکر می کنند: اول: هدیه ای 50 میلیونی که شهردار وقت تهران جناب آقای دکتر احمدی نژاد به جامعه معلولان هدیه دادند و سال ها در حساب روزنامه جمهوری اسلامی بلوکه شده بود و دوم ایشان شرف خود را که صراحتا در وقت نماز مغرب بود گرو گذاشتند و گفتند به شرفم قسم اگر ملک را تخلیه کنید اجازه نخواهم داد که سختی تحمل کنید و اکنون 2 سال از آن ماجرا می گذرد و ما با دست خالی زیر آفتاب سوزان و سرمای زمستان در کانکس، سنگر خدمت به معلولان را ترک ننموده ایم ولی هیچ خبری از وعده های مهاجری نیست و تلاش چند ماهه برای دیدن ایشان تاکنون بی سرانجام مانده است و خلاصه اینکه ایشان حاضر به دیدن ما برای دقایقی به اندازه انگشتان یک دست هم نمی باشد و البته نیک می دانیم، ان الله لا یضیع اجرالمحسنین

نویسندگان در ادامه با اشاره به نقل قول مهاجری از نهادهای دیگر نظام ابراز داشتند: درد این است که بارها به ایشان(مهاجری) مکتوب و شفاها گفتیم بیا و بزرگی نما و حتی این سند را نیز که در دست داری قبول! از گرفتن یادگاری امام به معلولین بگذر اما حتی وساطت های خیرخواهان نظام نیز در وی اثر نکرد.

در ادامه آمده است: درد این است که معلولان کشور این ملک را شیرین ترین خاطره امام راحل خود می دانند. درد این است که ما گمان نمی کردیم که کسی جرات پا گذاشتن در حریم امام را داشته باشد ولی مهاجری داشت؟! درد این است که هر روز بر صفحه نخست روزنامه جمهوری کلامی شیرین و دلنشین از امام نقش می بندد و ما به عنوان قشری از جامعه که خود را فرزندان امام، انقلاب و رهبری می دانیم. می بینیم که مشیء اینگونه آدم ها از گفتار تا عمل متفاوت است و... به همین سبب ما از آوردن پسوند اسلامی برای این روزنامه خودداری کرده ایم.

جامعه معلولان ایران با بیان اینکه "دل می سوزد وقتی که می بیند در سرزمینی که فرزند فاطمه (س) سکاندار هدایت ملت است اینگونه افراد در اوج قدرت پا بر فرق معلولین می نهند"، می نویسند: دل می سوزد آن هنگام که می بیند دین برای برخی آبروی آخرت و برای عده ای تجارت دنیاست و آنهم کسانی که تمام موجودیت خود را پشت اهداف مقدس پنهان نموده اند.

در پایان این نامه آمده است: از آنجا که می دانیم قلم مبارک راهگشا و درمان هر دردی است و از آنجا که زبان یارای بیان کمترین درخواستی از آن عزیز را جز آرزوی صحت و سلامتی ندارد. ضمن آرزوی دیدار با آن مراد شمع روی منتظر شنیدن کلام آن پدر مهربانیم تا مرهم دل غم زده و تن رنجورمان باشد.