فدراسیون‌ فوتبال‌ دست‌ به ‌کار شود

قهرمانی نسل جدید فوتبال ایران در وانفسای فوتبال پایه  که مسابقات باشگاهی‌اش به همه چیز جز پرورش صحیح استعدادها شباهت دارد  می‌تواند دستمایه‌ای برای توجه بیشتر به فوتبال در رده‌های سنی پایین‌تر باشد، به شرطی که مسوولان نیز پس از آن‌که چند روزی را در شور و شعف حاصل از این قهرمانی گذراندند، همه چیز را به دست فراموشی نسپارند و با یک برنامه‌یزی اصولی و درست درصدد تکرار این افتخار‌آفرینی‌ها برآیند.

فوتبال ما به موفقیت‌های مقطعی و درخشش ستاره‌هایی که اندکی بعد با تن دادن به حواشی جدایی‌ناپذیر فوتبال رو به افول می‌گذارند، عادت کرده است، اما شاید وقت آن رسیده باشد که مسوولان فدراسیون فوتبال با اندکی آینده‌نگری از همین نوجوانان پشتوانه‌ای قابل اتکا برای المپیک 2012 بسازند، چرا که درخشش این تیم بی‌شک می‌تواند چیزی فراتر از یک جرقه خاموش شدنی باشد.

فدراسیون فوتبال باید با توجه به سرمایه‌‌های کنونی که در اختیار دارد با جدیت برنامه‌های بلند‌مدت را برای داشتن تیم ملی امیدی قوی ساماندهی کند، یک برنامه 4 ساله می‌تواند شاگردان امروز علی دوستی را که بسیار باانگیزه هستند، ابتدا به تیم ملی جوانان و سپس تیم ملی امید برساند تا در آستانه المپیک 2012 فدراسیون دغدغه‌ای برای جمع کردن یک تیم قدرتمند نداشته باشد، حفظ ساختاری هماهنگ که معدود ضعف‌هایش می‌تواند با اضافه و کم شدن چند بازیکن و حداقل جابه‌جایی ممکن شود؛ اما عملی کردن این طرح در فوتبال کشورمان که همواره از بی‌ثباتی‌هایی در سطح خرد و کلان رنج می‌برد، کار آسانی نخواهد بود و مستلزم توجهی دوچندان است. وقتی نوجوانان فوتبالیست ایران با حداقل امکانات به این نحو می‌توانند از استعداد و توانایی خود بهره ببرند، قطعا زمینه رشد و پیشرفت در سایه برنامه‌های اصولی و مدون بلندمدت را خواهند داشت،‌ اما آنچه نیاز اساسی این تیم به شمار می‌رود فاصله گرفتن از شعارهایی است که تجربه نشان می‌دهد سودی برای تیم‌های ما نداشته است.

وعده پاداش‌ها و جوایز آنچنانی آن هم به نوجوانی که تا امروز با حداقل‌ها ساخته است، چنانچه عملی نشود ضربه بزرگی به پیکره تیم کنونی خواهد زد، بهتر است نیمی از توجهی که گاهی بیش از حد صرف تیم بزرگسالان می‌شود به این نوجوانان اختصاص پیدا کند تا ثمره آن در سال‌های آینده به بار بنشیند.

در فوتبالی که برای پیروزی یک تیم در دربی پایتخت وعده پاداش خودروهای چند میلیونی به بازیکنان داده می‌شود شاید بد نباشد که اندکی از این بذل و بخشش‌ها در حالی انجام شود که ارزشش را داشته باشد.

فدراسیون فوتبال اگر می‌خواهد تیم قابلی برای رقابت‌های المپیک آینده داشته باشد، نباید امروز این نوجوانان را به حال خود رها کند.

تامین بازیکنان از نظر مالی، در نظر گرفتن اردوهای آماده‌سازی و دیدارهای تدارکاتی مناسب و بها دادن به کار بزرگی که این تیم کوچک انجام داده است، به معنای حفظ شالوده‌ای است که می‌تواند ساختار اصلی تیم ملی امید را در 3 سال آینده تشکیل دهد.

بهترین کار برای فدراسیون در این مقطع سازماندهی تشکیلات تیم امید و سرمایه‌گذاری برای تیم ملی نوجوانان است، زمان تندتر از آنچه تصور می‌شود در گذر است، امروز باید در اندیشه فردا بود.‌