طلا پرید و نقره جای آن را گرفت. البته امیررضا ملک خطابی با همین نقره هم تاریخ‌ساز است اما اگر این نقره تبدیل به طلا میشد تاریخ‌سازی از نوع دیگری پیش میرفت. او در رینگ فینال وزن ۹۲- کیلوگرم توفانی ظاهر شد. مشتهای سهمگینش هر کدام ردی از مدال طلا بودند. راندهای اول و دوم فینال وزن ۹۲- جوانان جهان در مونته‌نگرو به سود نماینده ایران بود اما این بوکسور با وجود تمام شایستگی خود از رسیدن به مدال طلا بازماند، در واقع هیات ژوری رای به برتری ماماسولیف بوکسور ازبکستانی دادند.
کار سخت تا رسیدن به فینال
نه ملکخطابی و نه ماماسولیف برای رسیدن به فینال ۹۲- کیلوگرم کار راحتی نداشتند. هر کدام سدهایی بزرگ را کنار زدند. امیررضا ملک خطابی ابتدا بوکسور ترکیهای را برد، سپس در دومین مسابقه حریفی از روسیه را شکست داد تا به نیمه نهایی برسد. او در نیمه نهایی هم کار بسیار بزرگی انجام داد و بوکسور قدرتمند قرقیزستانی به نام علیبایف را در راند سوم ناک اوت کرد تا به فینال بزرگ برسد. امیررضا ملکخطابی با این‌که نسبت به قدرت حریف در فینال آگاهی داشت با اعتماد به نفس وارد رینگ شد و انصافا قهرمانانه مشت زد. اما پاداش این مشتهای آهنین نقره بود. به این ترتیب کاروان تیم‌ملی بوکس جوانان ایران با این مدال نقره به کار خود پایان داد. به غیر از این نقره اتفاقات مهم دیگری هم برای بوکس ایران رخ داد.
چهار بوکسور، سه مدال
از ترکیب چهار نفره تیم بوکس جوانان ایران در رقابتهای بوکس جوانان جهان در کشور مونته‌نگرو سه بوکسور مدال گرفتند. این موفقیت بی‌نظیر و تاریخی است. تا پیش از این گرفتن مدال در هر ردهای برای بوکس ایران در رقابتهای جهانی یک رویا بود اما اکنون از ترکیب چهار نفره جوانان سه بوکسور موفق به کسب مدال می‌شوند. مهدی کاظمی و امیررضا اسماعیلی در همین رقابتهای مونته‌نگرو دو مدال برنز گرفتند تا تیم چهار نفره بوکس ایران با هدایت رضا مهدی‌پور موفق به رقم زدن یک اتفاق تاریخی در بوکس شوند. بوکس البته به تاریخ‌سازی عادت کرده است، روندی که میتواند تضمینکننده اتفاقات بسیار بزرگ دیگری باشد. شاید المپیک آتی نقطه عطف و ادامه این تاریخ‌سازی باشد. به این روند، مدالآوری در المپیک خیلی میآید.
