ریاست جمهوری ترامپ و تسریع افول هژمونی آمریکا

به گزارش جام‌جم‌آنلاین و به نقل از راهبردمعاصر؛ افول هژمونی آمریکا در جهان نزدیک است، به‌ویژه اگر دونالد ترامپ سالخورده پیروز انتخابات ریاست جمهوری شود.

این اشتباه بزرگی است که آمریکایی‌ها در ماه نوامبر به پیرمردی ۷۷ ساله رأی دهند که وضوح مشکلات زبانی و فکری دارد. این رقابت با حضور جو بایدن ۸۱ ساله عجیب‌تر می‌شد، ولی این پیرمرد کند ذهن از ادامه رقابت‌های انتخاباتی کناره گیری کرد.

به یاد داشته باشید تا زمانی که رونالد ریگان در سال ۱۹۸۵ وارد دومین دوره ریاست جمهوری خود شد (در آن دوران قبل از ترک کاخ سفید در ۷۷ سالگی از زوال عقل رنج می‌برد)، مسن‌ترین رئیس جمهور آمریکا دوایت دی. آیزنهاور ۷۰ ساله بود (بله ۷۰ سال!) آن هم نه زمانی که وارد کاخ سفید شد، بلکه زمانی که پس از دوره دوم ریاست جمهوری خود در سال ۱۹۶۱ آنجا را ترک کرد.

وقتی صحبت از ابرقدرت‌ها به میان می‌آید، با وجود موقعیت مسلط، آمریکا تنها در میدان نبود؛ بلکه درگیری‌ای در عرصه بین المللی وجود داشت که به «جنگ سرد» معروف و اغلب با تحریکات اتحاد جماهیر شوروی داغ‌تر شد،البته ما آمریکای متفاوتی را نیز در دوره‌ای دیگر تجربه کردیم که کاملاً طبیعی رفتار می‌کرد و جوان‌ترین رئیس جمهور تاریخ آمریکا بود؛ جان اف کندی که در زمان ترور فقط ۴۶ سال داشت.

این اتفاق در سال ۱۹۶۳ یا حدوداً اوایل آنچه به عنوان «قرن آمریکا» شناخته می‌شد، رخ داد؛ عبارتی که نخستین بار فوریه ۱۹۴۱، قبل از تولد جو بایدن و دونالد ترامپ استفاده شد. این عنوان سرمقاله‌ای در مجله LIFE به صاحب امتیازی هنری لوس بود و در آن نوشت: قرن بیستم، قرن آمریکاست.

لوس با به تصویر کشیدن امپراتوری آینده آمریکا، خواستار ورود گسترده این کشور به صحنه جهانی و دفاع از بریتانیای کبیر در جنگ جهانی دوم شد. وی متقاعد شده بود، قرن بیستم در واقع قرن نخست ایالات متحده به عنوان یک هژمون در جهان خواهد بود.

وقتی صحبت از ابرقدرت‌ها به میان می‌آید، با وجود موقعیت مسلط، ایالات متحده تنها در میدان نبود؛ بلکه درگیری‌ای در عرصه بین المللی وجود داشت که به «جنگ سرد» معروف و اغلب با تحریکات اتحاد جماهیر شوروی داغ‌تر شد. اواخر دهه ۱۹۵۰، زمانی که جو و دونالد «زیر میزهایمان غرق مطالعه بودند»، اتحاد جماهیر شوروی می‌توانست با زرادخانه‌های اتمی در حال گسترش خود به همه چیز پایان دهد با وجود این از سال ۱۹۴۵ تا لحظه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ سال‌های کاملاً آمریکایی بود.

حاکمیت واشنگتن از سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) تا سازمان پیمان آسیای جنوب شرقی (سیتو) گسترش یافت و مسلماً مشکلات خاص خود را داشت. آمریکا با وجود سرریز پول بسیار بیشتر به ارتش خود (مانند امروز) نشان داد قادر به پیروزی در جنگ‌های بزرگ در آسیا نیست. لذا از بسیاری ابعاد واقعاً هژمون جهانی بود و بایدن و ترامپ در چنین دنیایی بزرگ شدند که اکنون احساس می‌کنند به وضوح دارای «فرهنگ پیروزی» هستند.

در سال ۱۹۹۱ مطمئناً به نظر می‌آمد همه افراد کره زمین (ازجمله بایدن و ترامپ)، برایشان مهم باشد یا خیر، به طرز خیره کننده‌ای وارد «قرن آمریکا» شده اند. از آنجا که هیچ قدرت بزرگ دیگری وجود نداشت و چین هنوز به عنوان پدیده‌ای نوظهور شناخته نشده بود، عبارت «آخرین ابرقدرت» در قرن آمریکا که در آن زمان تنها ۵۰ سال از عمرش می‌گذشت، اغراق آمیز یا حتی فخرفروشی به نظر نمی‌آمد. مطمئناً دوره‌ای بود که سیاستگذاران در واشنگتن بر این باور بودند، دنیا با قفل‌ها، پول‌ها و نفتش به واشنگتن سپرده شده بود؛ وضعیتی که طبیعتاً بایدن و ترامپ را که نسبتاً جوان بودند، تحت تأثیر قرار داد.

اشتباه درباره قرن آمریکا

امروز ۸۳ سال پس از آغاز آن قرن، لازم نیست بگوییم کره زمین هر شکلی که دارد، سیاره‌ای کاملا آمریکایی نیست. همچنین ممکن است بر این باور باشید قرن آمریکا در دوران کهنسالی خود است، آن هم در صورتی که ترامپ پس از کناره گیری بایدن، ریاست جمهوری را به دست بگیرد. رئیس جمهور سابق تصویری از آمریکای قدیم ترسیم می‌کند و اگر در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۴ پیروز شود، به معنای واقعی کلمه پایان دموکراسی را در کشور شاهد خواهیم بود و از هژمونی آمریکا اثری باقی نخواهد ماند.

چه ترامپ پیروز شود یا خیر، شاهد سقوط ابرقدرت و امپراتوری آمریکا در سیاره‌ای خواهیم بود که ممکن است خودش در حال سقوط باشد.

آمریکا زمانی مهد دموکراسی بود (یا شاید زمانی این گونه فکر می‌کردیم) که به طور کلی نتیجه خوبی در دنیای دشوار به دست آورد. امروز هر چه بیشتر فکر کنید، متوجه می‌شوید آماده ورود به دنیایی هستیم که کمتر از همیشه آمریکایی است و اگر ترامپ سکان ریاست جمهوری را که به دست گیرد، شاید این روند سریعتر شود. 

امروزه تصور دنیایی که در آن آمریکا تنها ابرقدرت بلامنازع باشد، دشوار است. در عوض به نظر می‌آید این کشور در حال تبدیل شدن به فرهنگی به شدت مسلح، متلاطم و تفرقه‌انگیز در سیاره‌ای است که به هرج و مرج، جنگ، خشکسالی، آتش‌سوزی، سیل، طوفان و گرمای بی‌سابقه تهدید می‌شود.