به‌دنبال بازارهای مشترک برای آثار تلویزیونی

اگر معیارهایمان را تخصصی کنیم و سلیقهگرایی را با تخصص گرایی جایگزین کنیم، بخش عمدهای از راه موفقیت را رفتهایم و بقیهاش میشود نظارت راهبردی بر تولیدات. گرچه برخی نظارت را با دخالت اشتباه میگیرند و همین میشود که وقتی ناظر کیفی و کاری میشوند به جای آن که قبل از تولید، راهبردهایی داشته باشند برای بهبود متن و ارتقای فیلمنامه، تازه بعد از تولید یادشان میافتد که چرا نظارت مناسب نداشتهاند و آنجا هم تنها چیزی که به ذهنشان میرسد، ممیزی و سانسور است. به همین دلیل برای حل این موضوع که راهکار آن هم سخت و پیچیده نیست، میتوان در نظارت قبل از تولید بهصورت حرفهای نظرات اعمال شود تا کار گروه در حین اجرا سخت نشود. البته باید به این نکته اشاره کرد که تلویزیون قدمت کمی در تولید سریال و برنامههای مختلف ندارد و در دهههای مختلف همواره یکسری برنامهها و سریالهای خوب داشتهایم، حتی در دهه۶۰ که کشور با جنگ روبهرو بود باز هم از همان دو شبکه، محصولات قابل اعتنا و به درد بخوری بیرون میآمد. بر این اساس آنها که میخواهند در دوران فعلی برای تلویزیون محصول بسازند، اول رجوع کنند به گذشته و ببینند با چه دستاوردهایی روبهرو هستند و سپس به سمت تولید محصول برای تلویزیون بیایند. از سوی دیگر در تولیدات، نیروهای متخصص کم نداریم که برخی از آنها چندهنری هستند، یعنی مثلا هم در نقاشی دستی دارند، هم در موسیقی و هم در تئاتر، سینما و تلویزیون. باید به زیباییشناسی چنین متخصصانی احترام بگذاریم و خدای ناکرده چون سلیقه آنها با ما فرق دارد، آنها را حذف نکنیم. اگر بذر همدلی و امید را در دل متخصصان بکاریم آنها به بهترین شکل کمک میکنند که رسانهملی بر دور قرار بگیرد و روزبهروز بهتر شود، ولی اگر برعکس عمل کنیم هم متخصصان را از دست میدهیم و هم مخاطب را و درنهایت آرشیوهای ما دیگر مثل گذشته غنی نخواهد بود. البته در حال حاضر هم شاهد تولیدات خوب در این رسانه هستیم که توانستند نظر مخاطبان را جلب کنند.بیتردید اگر متخصصان را به کار بگیریم و هم اینکه بهدنبال تولیدات نو و خلاقانه باشیم، مسلما در تولید و رشد محصولات فرهنگیمان نقش بهسزایی خواهد داشت. همچنین باید درپی تربیت نیروهای تازه هم باشیم. در این صورت سودش را کلیت تلویزیون میبرد و آنگاه میتوانیم کنار بازار داخلی حتی به ارائه محصولات خود به کشورهای همفرهنگ هم بیندیشیم.