چرا نمی‌شود به اروپا اعتماد کرد؟ | تجربه‌ای دیگر درباره رفتارهای متناقض قاره سبز

به عقیده برخی کارشناسان مسائل بین‌الملل، پس از جنگ جهانی دوم، اروپا به مستعمره دو بلوک شرق و غرب تبدیل شد و با فروپاشی اتحاد جماهیر شورودی در دهه ۱۹۹۰ میلادی، این قاره در اختیار واشنگتن قرار گرفت.

این واقعیت که اروپا بیرون از دایره تصمیم‌گیری ایالات متحده اختیاری ندارد، بیش از پیش خود را در موضع‌گیری‌هایی نشان می‌دهد که کشورهای اروپایی در ارتباط با ایران اخذ می‌کنند.

از زمان پیروزی انقلاب اسلامی به این‌سو، اروپایی‌ها هرچند می‌کوشند خود را میانجی میان ایران و آمریکا نشان دهند، اما در عمل سیاست‌های واشنگتن در قبال انقلاب اسلامی را دنبال کرده‌اند.

در دهه ۱۳۷۰ شمسی که گفتگوهای انتقادی دولت هاشمی با اروپا در جریان بود، این کشورها به خواست آمریکا سفرای خود را از تهران فراخواندند و در دهه ۱۳۸۰ که دولت اصلاحات مذاکرات هسته‌ای با تروئیکای اروپایی را پی می‌گرفت، این اروپایی‌ها بودند که به امر واشنگتن برای شکست گفتگوها تن دادند.

در دهه ۱۳۹۰ نیز اروپا در برابر رفتار واشنگتن در خروج از برجام اقدامی نکرد و حالا درحالی اروپایی‌ها حرف از احیای برجام می‌زنند که له‌رغم نیاز به توان انرژی ایران در اوج بحران اوکراین، در عمل سیاست‌های آمریکا برای ادامه تحریم کشورمان را دنبال می‌کنند!

در تازه‌ترین اقدام، مجله آلمانی «اشپیگل» به نقل از منابع دیپلماتیک گزارش داده است که آلمان، فرانسه، دانمارک، اسپانیا، ایتالیا و جمهوری چک پیشنهادهایی را برای اعمال تحریم‌های جدید اتحادیه اروپا علیه ایران به ادعای نقض حقوق بشر ارائه کرده‌اند.

این تحریم‌ها پس از آن صورت می‌گیرد که کاخ سفید تحریم‌هایی را علیه نهادهای قانونی ایران وضع و گره توافق با کشورمان را کورتر از قبل کرد.

روشن است که اگر اروپا در ادعای احیای توافق با ایران صادق بود، نباید گام در مسیری می‌گذاشت که نشان می‌دهد غرب هنوز به دنبال فشار بر جمهوری اسلامی است. این موضع بار دیگر نشان می‌دهد که اروپا بازیچه دست دیپلماتهای آمریکایی برای فشار بر کشورهای مستقلی همچون ایران است و نباید بر روی مواضع اروپایی‌ها حسابی مستقل از ایالات متحده باز کرد.