امین تارخ، امین تاریخ!

در میان رویدادها، وقایع و ویژگی‌های افرادی که در جامعه نقش تأثیرگذار یا ماندگار و یادآور دارند، شاید بتوان چهره‌های هنری و به‌ویژه بازیگران را در جایگاه خوبی ارزیابی کرد. این‌که بتوان نقطه‌ای آرمانی یا شکلی تاریخی را به گونه‌ای در اذهان به یادگار گذارد که هرگاه نام بازیگر مطرح می‌شود، بتوان آن رویداد یا شخصیت را هم به یاد آورد و کنکاشی حتی ساده نسبت به آن داشت، کاری سترگ است.

امین تارخ، هنرمند فقید را می‌توان از این جهت یک چهره ماندگار و یادآور به حساب آورد. او در کارنامه‌اش، آثار بسیاری را به ثبت رساند، چه در عرصه تهیه‌کنندگی و چه ایفای نقش و در میان آنها، سربداران، بوعلی سینا، شیخ مفید، معصومیت ازدست‌رفته، اغما، مرگ یزدگرد، دلشدگان و... ازجمله نام‌هایی است که هرگاه به بهانه نام امین تارخ به آن‌ها برسیم، قطعا شخصیت یا رویداد و چرایی رخداد را در ذهن به خاطر خواهیم داشت. او در چنین نقش‌هایی، با امانت بسیار، نقش واگذارشده به خود را چنان ارائه کرد که کمتر کسی می‌تواند این مجموعه ماندگار را در رسیدن به نام‌های شیخ‌حسن جوری، ابوعلی سینا، شیخ مفید و ... یا بهرام بیضایی، علی حاتمی و... نادیده انگارد.

نکته‌سنجی و گزیده‌کاری او، که در کمیت، بسیار پربار و ماناست، نشان می‌دهد که ابهت و جدیت را در چهره‌ای که او از شخصیت‌هایش بروز داده باید جست و این‌که از معدود نقش‌های کمیک او (مجسمه)، باید عبور کرد اگرچه مهارت او را نیز به رخ کشید، اما او بیشتر برای بروز جدیت و تثبیت شخصیت‌های ملموس و واقعی به کار آمد و همین، بزرگی او را در تلاش برای ارائه حرفه‌ای نقش‌های سخت، به نمایش گذاشت.
وی حتی در مسیر جدیت برای هنر بازیگری، به عرصه آموزش تخصصی هم روی‌آورد و در آموزشگاهش، افراد بسیاری را آموزش داد که عمده آنان، در سال‌های بعد، نقش‌آفرینی‌های جدی در آثار مختلف داشته‌اند و هنوز هم وقتی به سابقه بازیگری‌شان اشاره می‌شود، این ردیف آموزش‌دیدن در کارگاه یا عرصه آموزشی مرحوم تارخ ثبت می‌شود. او طی سال‌های فعالیت کاری خود حتی در عرصه صنفی نیز حرمت بازیگر و بازیگری را حفظ کرد و در موارد انضباطی نیز با رعایت شئونات انسانی و به دور از جنجال‌هایی که جنبش‌های مغلطه‌افکن و مخربی، چون «می‌تو»‌ی ایرانی ایجاد کردند، به آن‌ها رسیدگی و به نقطه روشنی برای تداوم حرمت نقش‌آفرینی و حفظ شخصیت انسانی افراد درگیر در موارد خاص پرداخت.

نام امین تارخ، از این جهت، به‌عنوان انسانی که محترم بود و محترم شمرد و همچنین با نقش‌هایش، به پاسداری از تاریخ پرداخت، باید با «امین تاریخ» همراه شود که سال‌ها کوشید تاریخ فرهنگی ایران و تاریخ معاصر هنر بازیگری‌مان را محافظت و صیانت کند. روحش شاد.

روزنامه جام جم