بُزی که شیر است!

اصلا صدی به نودِ آدم‌هایی که در مورد کاغذ تز می‌دهند، خودشون نفسشون از جای گرم درمیاد! آدمی که افتاده باشه ته چاه که تز نمی‌ده؛ داد و هوار می‌کنه که یکی درش بیاره. ببین! بذار یه چیز خنده‌دار بگم آمپرت بکشه پایین؛ چند وقت پیش یه بابایی می‌گفت قراره در بحث تولید کاغذ، خودکفا بشیم. آره! جون تو راست می‌گم. منم اولش باورم نشد تا این‌که توی فجازی خوندم. تیترش رو که دیدم اولش فکر کردم مطلب طنزه ولی وقتی خوندم دیدم نه! خدایی این‌حد از فانتزی و سوررئالیسم رو توی فیلم‌های بالیوودی هم نمی‌شه پیدا کرد. دقیقا همینه که تو می‌گی! خوبه که نگفته قراره قطب صادرات کاغذ در منطقه و دنیا و بعدش لابد کهکشان  راه شیری بشیم! 
ببین! از من به تو نصیحت؛ با دم مافیا بازی نکن! فکر نکن چون کاغذیه، می‌شه جرش داد! نه عزیز دلم! دم این شیر کاغذی، جوری با لبه‌های تیزش خط‌خطیت می‌کنه که می‌شی عینهو بارکد شابک پشت جلد کتاب! ماها دور از جونت، برای این آقایون مافیا، در حکم کفتاریم؛ اگه خیلی خاطرمون رو بخواهند، بعد کاغذخوری‌شون، هرچی موند رو ول می‌کنند برای ما تا خیرِ سرمون باهاش کتاب چاپ کنیم. همین که کاغذ گیرت میاد برو خداتم شکر کن؛ حالا هر قدر و هر کیفیت و هر قیمت و هرکوفتی که هست. 
ببین! شاعر می‌گه «به کاغذی که تو را می‌دهند قانع باش»! شاعرش کیه؟ خودم! هنوز مصراع دومش رو نگفته‌ام! آره عزیز دلم! زمونه شاعرم کرده؛ شعر نگم چه‌کار کنم؟ برم با مافیا بجنگم که زن و بچه‌ام سفره خالی تماشا کنند؟ تهش چی گیرشون میاد؟ عمرم رو بذارم پای این دردسرها که فوقش یه بسته کاغذ آچهار گیر ورثه‌ام بیاد و روش اعلامیه فوتم رو چاپ کنند؟! الو!

منیع: ضمیمه قفسه روزنامه جام‌جم