روزهای تاریخی برای درمان قطعی بیماری آلزایمر

به گزارش جام جم آنلاین ، در ماه های اخیر کشف دارو و درمان های جدید برای بیماری آلزایمر بسیار سر و صدا کرد و بارها در کانون توجه قرار گرفت.

در هفته های اخیر یکی از داروهای تازه بیماری آلزایمر رد شد و تاثیرگذاری آن زیر سوال رفت اما اکنون گام بزرگ دیگری در راستای درمان این بیماری برداشته شده است.

نام داروی جدید «ویاگرا» است...

بر اساس گزارش رویترز این دارو به عنوان چیزی معرفی شده که در نهایت می تواند به عنوان درمان قطعی آلزایمر در دراز مدت معرفی شود.

ویاگرا چیست؟

بر اساس یک مطالعه آمریکایی، ویاگرا می تواند یک درمان مفید در برابر بیماری آلزایمر باشد.

بیماری آلزایمر، شایع ترین شکل زوال عقل مرتبط با افزایش سن است و صدها میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. با وجود تعداد زیاد موارد، در حال حاضر هیچ درمان موثری وجود ندارد.

محققان در کلینیک کلیولند آمریکا با استفاده از یک شبکه بزرگ نقشه برداری ژنی، داده های ژنتیکی و دیگر اطلاعات را برای تعیین اینکه کدام یک از بیش از هزار و 600 داروی تایید شده توسط سازمان غذا و داروی آمریکا می تواند درمان موثری برای بیماری آلزایمر باشد را ادغام کردند. آنها به داروهایی که «آمیلوئید» و هم «تاو» را هدف قرار می دهند امتیاز بیشتری دادند.

آمیلوئید و تاو دو نشانگر اصلی بیماری آلزایمر هستند.

در ضمن دارو که بتواند هر دو نشانگر را هدف قرار بدهد بیشتر از دارویی که فقط یکی از آنها را دربربگیرد ارزشمندتر و پرامتیازتر تلقی شد.

دکتر فیکسیونگ چنگ که سرپرست این مطالعه وسیع و پیچیده بود گفت: «سیلدنافیل که نشان داده می تواند به طور قابل توجهی شناخت و حافظه را در مدل های بالینی بهبود ببخشد به عنوان بهترین دارو انتخاب شد. این دارو نام تجاری ویاگرا را دارد.»

سپس محققان از پایگاه داده‌ای از ادعاهای بیش از 7 میلیون نفر در ایالات متحده استفاده کردند تا رابطه بین سیلدنافیل و پیامدهای بیماری آلزایمر را با مقایسه کاربران سیلدنافیل با غیر مصرف‌کنندگان بررسی کنند.

آنها دریافتند که مصرف کنندگان سیلدنافیل پس از شش سال پیگیری نسبت به مصرف کنندگان غیرسیلدنافیل 69 درصد کمتر در معرض ابتلا به بیماری آلزایمر بودند.

 برای بررسی بیشتر تأثیر بالقوه این دارو بر بیماری آلزایمر، محققان مدلی آزمایشگاهی ایجاد کردند که نشان داد سیلدنافیل رشد سلول‌های مغزی را افزایش می‌دهد و پروتئین‌های تاو را هدف قرار می‌دهد و بینش‌هایی در مورد اینکه چگونه ممکن است بر تغییرات مغزی مرتبط با بیماری تأثیر بگذارد ارائه می‌دهد.

این یافته ها در ژورنال پزشکی «پیری طبیعت» منتشر شد.

چنگ هشدار داد که این مطالعه رابطه علّی بین سیلدنافیل و بیماری آلزامر را نشان نمی دهد. او گفت که برای تعیین اثربخشی سیلدنافیل، آزمایش‌های بالینی تصادفی‌سازی شده شامل هر دو جنس با کنترل دارونما مورد نیاز بود.

دکتر ایوان کویچف، محقق بالینی ارشد در دانشگاه آکسفورد، گفت: «کشف اثرات شگفت انگیز این دارو یک پیشرفت هیجان انگیز بود زیرا به داروی خاصی اشاره می کند که ممکن است رویکرد جدیدی برای درمان این بیماری ارائه دهد.»

پروفسور تارا اسپایر جونز، معاون مرکز علوم اکتشافی مغز در دانشگاه ادینبورگ نیز گفت: «چندین محدودیت مهم وجود دارد که باید در نظر گرفته شود. اگرچه بر اساس این مطالعه این داده ها از نظر علمی جالب هستند اما من عجله ای برای شروع مصرف سیلدنافیل به عنوان پیشگیری از بیماری آلزایمر ندارم.»

دکتر سوزان کوههاس، مدیر تحقیقات در تحقیقات آلزایمر انگلستان نیز گفت: «توانایی استفاده مجدد از دارویی که قبلاً مجوز آن را برای سایر بیماری‌ها دریافت کرده است می‌تواند به سرعت بخشیدن به روند کشف دارو کمک کند و زودتر درمان‌های زوال عقل را تغییر دهد.»

نکته مهم این است که این تحقیق ثابت نمی کند که سیلدنافیل مسئول کاهش خطر زوال عقل است یا این که بیماری را کند یا متوقف می کند. تنها راه برای آزمایش این کارآزمایی بالینی در مقیاس بزرگ است که اثر سیلدنافیل را در برابر استانداردهای معمول مراقبت اندازه گیری می کند.

مترجم: هیلدا حسینی خواه