خوی و خصلتم ایرانی است / باز هم برای افغانستان می دوم

به گزارش جام جم آنلاین ،  کیمیا همین یک ماه پیش پرچمدار کاروان ورزشی افغانستان در المپیک توکیو بود و نماینده دوومیدانی زنان این کشور در آوردگاه عظیم المپیک. اما حالا با احساس متناقضی به تحولات کشورش نگاه می کند، هم امیدواری و هم ناامیدی. البته به نظر می رسد امیدهایش بیشتر است و آرزو دارد این روزها هم تمام شود.

با او گفت و گویی انجام دادیم؛ حرف هایی درباره طالبان و افغانستان زد و البته امیدهایش در ورزش و البته رشته دوومیدانی. در حالی که یاس و ناامیدی به اکثر زنان افغانستان بیشتر از هر زمان دیگری تزریق شده است اما سعی می کند امیدهایش را حفظ کند.

*از شما بیشتر می خواهیم بدانیم، چند ساله هستید، الان کجا زندگی می کنید و ...

من الان مشهد هستم. اصلا همین جا به دنیا آمدم و الان هم اینجا زندگی می کنم. خانواده ام از مهاجران افغانستانی بودند.

*و از چه زمانی فعالیت با تیم ملی دوومیدانی افغانستان را آغاز کردید؟

از پنج سال پیش. دو المپیک هم رفتم؛ المپیک های ریو و توکیو. هر دو با وایلدکارت بود. در المپیک توکیو هم پرچمدار افغانستان در مراسم رژه بود. این را هم بگویم که من رکورددار دوهای سرعت در افغانستان هستم.

*با توجه به شرایط کنونی پیش آمده در افغانستان فکر می کنید باز هم بتوانید با پرچم این کشور در رقابت های بین المللی شرکت کنید؟ یا اینکه از این پس دوومیدانی دغدغه شما نخواهد بود؟

من سعی می کنم به تمریناتم ادامه بدهم تا اگر شرایط مهیا شد باز هم برای افغانستان مسابقه بدهم. در کنار آن دغدغه های دیگری هم برای کشورم خواهم داشت.

*یعنی امیدوار هستید که بتوانید باز هم در آینده برای افغانستان مسابقه بدهید؟

بله، البته چیزی قابل پیش بینی نیست. طالبان بعد از روی کار آمدن مجدد گفتند که ما زنان را محدود نمی کنیم. در این چند روز درگیری خاصی هم در رابطه با زنان به وجود نیامده است. البته مواردی هم وجود دارد. مثلا به یک خبرنگار زن اجازه فعالیت ندادند. در حرف های آنها تناقض زیاد است اما ما امیدوار به آینده هستیم. ما خواستار آمدن طالبان نبودیم، اما حالا که آمده اند امیدوارم شرایط به گونه ای شود که خانم های افغانی نه فقط در ورزش که در هر چیزی که می خواهند ادامه راه بدهند.

*در این سال ها که به عنوان ورزشکار حرفه ای فعالیت می کنید تا به حال شده برای برگزاری تمرینات و اردوها به افغانستان بروید؟

بله، در برخی مقاطع در تابستان و زمستان در افغانستان تمرین می کردم اما بعد که شرایط کرونایی پیش آمد دیگر نتواستم.

*در ایران راحت تر هستید یا در افغانستان؟

من اینجا زاده شدم و خوی و خصلت ایرانی دارم و ایرانی محسوب می شوم. البته رگ و خونم برای افغان است. من دو حس دارم، یکی ایرانی و یکی افغانی.

*اگر ایران پیشنهاد بدهد حاضر هستید برای پرچم ایران مسابقه بدهید؟

نمی شود این کار را کرد چون دوومیدانی به رکوردهاست.هر چند در افغانستان رکورددار دوهای سرعت هستم اما در ایران دخترهایی هستند که رکورد من هرگز به آنها نمی رسد. باید رکوردی بسیار بالاتر از آنها ثبت کنم که واقعا نمی شود. البته این را باید بگویم که فدراسیون دوومیدانی ایران من را حمایت می کند و اصلا من را به عنوان یک ورزشکار ایرانی می شناسد. زمانی که در المپیک ریو شرکت کردم ایران در بخش پرتاب وزنه زنان فقط یک نماینده به نام لیلا رجبی داشت. آن زمان رئیس فدراسیون دوومیدانی ایران نزد من آمد و گفت ایران در بخش دوی 100 متر زنان نماینده ندارد اما تو مثل نماینده ما هستی. واقعا از فدراسیون ایران متشکرم که از من حمایت می کند.

*به نظر شما شرایط برای ادامه فعالیت زنان ورزشکار افغانی با وضعیت فعلی چگونه خواهد بود؟

یک انسان برای اینکه به درستی زندگی کند ابتدا باید احساس امنیت داشته باشد. این احساس امنیت را مردم کشور من ندارند. ورزشکاران زن هم در هر لحظه احساس ترس و مرگ خواهند داشت. با تمام مشکلاتی که داشتند به سختی تمرین کردند و در رقابت های بین المللی در کنار حریفانی قرار گرفتند که همه چیز در اختیار داشتند. آنها با امکانات در حد صفر تمرین می کنند آنگاه در مسابقات بین المللی باید با کسانی مسابقه بدهند که مثلا انگلیسی و آمریکایی هستند و بهترین امکانات را در اختیار دارند. به نظر من زنان ورزشکار افغانی هنوز انگیزه دارند و انگیزه های خود را حفظ می کنند.

*کلا شرایط زنان کشورتان را چطور پیش بینی خواهید کرد؟

اصلا قابل پیش بینی نیست. طالبان گفته اند که کاری ندارند اما ویدئوهای مردمی چیز دیگری را نشان می دهد که هدف طالبان را مشخص می کند.

*با تمام مشکلاتی که در افغانستان وجود دارد چه هدفی برای خودتان در ورزش در نظر گرفته اید؟

هدف نهایی من ثبت رکورد جهانی است. من پنج سال است که در دوی 100 متر تلاش کردم به رکوردهایی برسم. فعلا فقط رکورد افغانستان را دارم.

*تخصص شما فقط در 100 متر است؟

در دوی سرعت و دوی 200 متر هم می دوم. در المپیک معمولا در 100 متر می دوم. به نظر می رسد به دلیل شرایط کنونی افغانستان از این پس بسیار دیر به دیر اعزام بشوم. هر چند قبلا هم رویه همین بود.

*حرف پایانی شما؟

خواسته ما همین است؛ حق زنان را پایمال نکنید. خانم ها خیلی در جامعه افغانستان تلاش می کنند. در کشورهایی مثل افغانستان خیلی زمان می برد تا یک خانم با محدودیت های 100 درصدی بتواند خودش را با یک ورزشکار مرد برابر کند. با این شرایط سخت حالا دوباره وضعیت افغانستان چیزی شده که می بینید. ما نباید دوباره به 20 سال قبل برگردیم.