مثل تختی

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، آن ۱۵-۱۶ ثانیه لعنتی. همه چیز در همین ثانیه‌ها خلاصه می‌شود، همه چیز؛ حتی مدالی که رنگش طلاست، حتی اشک‌هایی که می‌شد از سر خوشحالی باشد و حتی مشت‌های گره کرده حسن که می‌توانست حس خوب قدرتی باشد سرشار از پیروزی اما این بار همه چیز خشم بود، نه به خاطر مدال و پیروزی در فینال المپیک، که به خاطر یک حس شرمندگی. شرمندگی مردم و فقط مردم. در میکسدزون چنان بغض کرده بود که اگر بخواهم تعبیرش کنم می‌شود این:«بغض ایران»

آن بغض لعنتی اجازه نمی‌داد حرف بزند. تیلور که زیرش را گرفت چهره حسن عجیب غم بزرگی داشت. در همان چند ثانیه‌ای که در خاک بود همه چیز قطاری از جلوی چشمانش عبور کرد. سوت را که زدند پایان مسابقه بود اما شروعی تلخ برای پلنگ مازندران. مثل یک شیر زخمی به خودش می‌پیچید. انگار که کاری را ناقص انجام داده باشد و دیگر هم توانایی‌اش را نداشته باشد. انتقاد می‌کنند از او. ولی باید چه کار می‌کرد؟ متخصص‌های کشتی می‌گویند تنها روشی که می‌شد در المپیک تیلور را شکست داد همین روش بود. می‌گویند از ۶دقیقه کشتی حدود ۹۵ درصدش را ما برنده بودیم. کاش ۲۰ ثانیه آخر، یزدانی فاصله را حفظ می‌کرد تا یورش پایانی تیلور به پاهایش نرسد. گفتنش ساده است اجرایش دل شیر می‌خواست!

بپذیریم؛ المپیک برای حسن یزدانی تمام شد و حالا باید به پاریس فکر کرد. آنجا که این مدال طلا را پس خواهیم گرفت، راه غلبه بر تیلور را پیدا کرده‌ایم و در آینده و در پاریس دیگر خبری از ۱۵-۱۶ ثانیه لعنتی نخواهد بود، دیگر خبری از غافلگیری نیست.

حسن آقا؛ دلاور غیور ایرانی.‌ پرچمت بالاست و سرت سلامت. تو سال‌هاست که فاتح قلب این ملت شده‌ای. از همان زمان که باختی گویا در ایران عزای عمومی شده است اما به جرات حتی یک‌نفر هم ناراحت نیست. نقره‌ات فقط رنگش نقره‌ای است و برای همه ما بیشتر از طلا ارزش خواهد داشت. بلند شو. تمرین کن. بهتر باش که فقط ۳ سال دیگر باقی مانده.

ما پای برج ایفل از تو یک انتقام خوب می‌خواهیم و یک مدال طلا که فقط بر گردن تو‌ قشنگ است. بایست قهرمان، برای ما تو نباختی اصلا ما هیچ، وقتی رقیبت می‌‌گوید قویترین هستی، وقتی تیلور می‌گوید بهترین فردی هستی که تنه‌ات به تنه‌اش خورده دیگر تمام است. پاریس نزدیک است حسن. بلند شو پسر که یک ایران پشت سرت هستند.

مرتضی رضایی / روزنامه جام جم