بی‌ تحرکی کم‌خطرتر از کرونا نیست!

خیلی‌ ها هم که از قبل به آسیب‌ های اسکلتی‌ عضلانی و اختلالات‌ حرکتی مبتلا بودند، در این مدت به توصیه فیزیوتراپیست‌ ها در خانه ماندند و سعی کردند با سرد و گرم‌کردن، استفاده از کرست‌ها، زانوبندها، مچ‌بندها و سایر وسایل کمکی و انجام تمرین‌هایی که از طریق شبکه‌های اجتماعی و به صورت مجازی از فیزیوتراپیست خود آموزش دیدند، مشکل و ناتوانی‌شان را مدیریت کنند.

اما با طولانی‌شدن این وضعیت و ادامه‌یافتن ناتوانی بسیاری از این بیماران، علائم بسیاری از آنها تشدیدشده و کم‌کم بی‌تحرکی تهدیدی برای دستگاه‌های دیگر بدن همچون قلب و عروق، تنفس و... می‌شود.

در این وضعیت، خطری که از بابت کم‌ تحرکی جان بیمار را تهدید می‌کند، کمتر از بیماری کووید 19 نیست و شاید تصمیم درست این باشد که بیمار با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی در کلینیک فیزیوتراپی حضور یابد و در کمترین زمان ممکن با کاهش درد و التهاب‌مفاصل و اعاده حرکت به این اندام‌ها، عملکرد گذشته خود را بازیابد و به فعالیت‌های قبلی برگردد. چه بسا طولانی و مزمن‌شدن درد و آسیب‌های حرکتی و مفصلی منجر به ناتوانی شود که درمان آن دیگر امکان‌پذیر نباشد بنابراین در چنین شرایطی بسیار مهم است که بتوانیم انتخاب‌هایمان را در دو کفه ترازو بگذاریم و ببینیم کدام‌یک مزایایش بر معایبش می‌چربد. این موضوع در مورد سایر بیماری‌ها نیز صدق می‌کند، چنان‌که تأخیر در مراجعه به پزشک به دلیل شیوع بیماری کووید 19 ممکن است تشدید وخامت بیماری را به دنبال داشته‌باشد و در این مرحله از بیماری درمان آن سخت‌تر بوده و تهدیدی جدی برای جان بیمار باشد.

پیاده‌ روی در فضای باز و حفظ تحرک و آمادگی جسمانی و مراقبت از سلامت‌عمومی به اندازه قرنطینه‌خانگی و رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و پیشگیری از ابتلا به کرونا اهمیت دارد و توجه به فاصله‌گذاری اجتماعی و خانه‌نشینی نباید باعث غفلت از سایر عوامل تهدیدکننده سلامت باشد.

دكتر پرهام پارسانژاد - فیزیوتراپیست / روزنامه جام جم