ماجراهای ساختمان آفتاب در خیابان ماه

این در حالی است که خانه تئاتر اول اردیبهشت‌ماه جاری اعلام و از اعضا دعوت کرده بود در این مجمع شرکت کنند و به نظر می‌رسید 22 روز، وقت مناسبی باشد تا خبر به همه برسد. اصغر همت، ایرج راد، پرویز پورحسینی، بهزاد فراهانی، رویا تیموریان، کاظم هژیرآزاد، محمد ساربان، شکرخدا گودرزی، جواد عاطفه، علی بی‌غم، حسین محب‌اهری، مریم کاظمی، جمشید جهان‌زاده، فرزانه نشاط‌خواه، مریم معترف، رضا دادویی، شهره سلطانی، اسماعیل خلج، مسعود دلخواه، محسن حسینی، افسانه چهره‌آزاد، مسعود موسوی، ایمان افشاریان و... از هنرمندان عضو خانه تئاتر بودند که در این جلسه حضور داشتند اما باز هم کفایت نکرده است. آن‌طور که مهدی قلعه، بازرس خانه تئاتر، می‌گوید اعضای شرکت‌کننده در مجمع باید بیش از 800 نفر باشند اما عصر شنبه 655 نفر در جلسه حضور داشته‌اند و از این رو انتخابات برگزار نشده است.

در حالی که خبرگزاری مهر، ساعت 19 روز شنبه خبر داد که جلسه بعدی 20 روز دیگر با حضور هر تعدادی از اعضا که حضور داشته باشند، برگزار می‌شود، ظهر دیروز، یکشنبه، روابط عمومی خانه تئاتر طی خبر کوتاهی نوشت که تاریخ و مکان مجمع عمومی آینده بزودی توسط خانه تئاتر اعلام خواهد شد. این سردرگمی از چه روست؟ چرا خانه تئاتر مدت‌هاست نتوانسته یک انتخابات ساده را بی سر و صدا برگزار کند؟

امروز 24 اردیبهشت است و یک روز مانده تا سکونت اهالی تئاتر در ساختمان جدیدشان که «آفتاب» نام دارد و در خیابان «ماه» واقع شده است، یکماهه شود؛ در همین کمتر از یک ماه اما ببینید سر اهالی این خانه چقدر شلوغ بوده است: آنها در این مدت کلی برنامه و جشن و نشست برگزار کرده‌اند، هم هفته گرامیداشت روز جهانی تئاتر را پشت سر گذاشته‌اند، هم برگزاری پانزدهمین جشن بازیگر و جشن کانون کارگردانان و بزرگداشت شش پیشکسوت و پنج هنرمند تئاتر در هفته کارگردانان را به سرانجام رسانده‌اند. تازه اینها را هم اضافه کنید که آنها بالاخره از هفت خوان تاسیس ساختمان جدید گذشته‌اند. قصه تاسیس این خانه را ایرج راد این‌گونه برایمان خلاصه می‌کند: «ابتدایی که خانه تئاتر در حال شکل‌گرفتن بود، جایی برای جلسات چندنفره‌مان نداشتیم، زمانی یک ساعت در هفته در مرکز هنرهای نمایشی جلساتمان را برگزار می‌کردیم. بعدها هفته‌ای دو ساعت در خانه هنرمندان جلسه برگزار می‌کردیم و مدتی هم در طبقه بالای تالار هنر بودیم. بعدها مکان خانه تئاتر را که مخروبه‌ای پر از موش بود، ساختیم ولی بعد از مدتی در آن را بستند و اجازه ورود به ما ندادند. بعد از تلاشی که با دوستان داشتیم، شهرداری با ما قراردادی با عنوان قرارداد عاریه بست. از آن موقع بود که فکر مستقل‌شدن خانه تئاتر بودم. ساختمان جدید را که پیشتر خانه‌ای متروکه بود به قیمت 200 میلیون تومان در سال 84 خریدیم. 17 ماه طول کشید تا شهرداری مجوز تخریب و ساخت و ساز را به ما بدهد. قرار شد شهرداری سالی صد میلیون تومان برای ساخت و ساز ساختمان جدید به ما بدهد و ما این پول را به صورت سپرده در بانک گذاشتیم تا از سود سپرده و همچنین کمک‌هایی که دوستان داشتند، کار را به سرانجام برسانیم. ما برای ساخت و ساز ساختمان جدید حدود دو میلیارد و 800 میلیون تومان پول گرفتیم و یک میلیارد تومان هم سود سپرده ما در این سال‌ها بود و در کل این ساختمان را با هزینه سه میلیارد و 800 میلیون تومانی ساختیم. سند اینجا متعلق به خانه تئاتر است و به نام هیچ کسی نیست و متعلق به تئاتری‌های زحمتکش است.» حالا عجیب است که این «تئاتری‌های زحمتکش» که خانه‌ای را با این همه فراز و فرود توانسته‌اند آماده کنند و در کمتر از یک ماه این همه برنامه برپا داشته‌اند، چرا نمی‌توانند داخل این خانه، تکلیف هیات مدیره‌شان را با برگزاری انتخاباتی ساده مشخص کنند. با ایرج راد در همین رابطه گپ کوتاهی زده‌ایم.