همه چیز درباره تلسکوپ فضایی جدید ناسا

این تلسکوپ به کمک روشی به نام «گذر»، سیاره‌های فراخورشیدی را در اطراف ستاره‌ها کشف می‌کند. در روش گذر، هنگامی که سیاره از جلوی ستاره‌اش عبور می‌کند، باعث کاهش بسیار جزئی در نور دریافتی از ستاره می‌شود و در صورتی که این کاهش نور، در فواصل زمانی منظمی رخ دهد، ستاره‌شناسان به وجود سیاره‌ای فراخورشیدی پی می‌برند.

تلسکوپ فضایی تس 350 کیلوگرم وزن دارد و پرتابگر فالکون ـ 9 شرکت اسپیس‌ایکس آن را به فضا پرتاب می‌کند. مدار گردش این تلسکوپ به دور زمین، قطب به قطب است و مدار بیضوی بسیار کشیده‌ای است؛ تس در این مدار در نزدیک‌ترین حالت حدود 108 هزار کیلومتر با زمین فاصله دارد و در دورترین حالت 373 هزار کیلومتر از زمین فاصله می‌گیرد. این فاصله تقریبا به اندازه فاصله متوسط ماه تا زمین است. تس وقتی در این مدار قرار می‌گیرد، هر گردش آن به دور زمین حدود 14 روز طول می‌کشد.

تس در سال اول ماموریت خود در فضا، از ستاره‌های نیمکره جنوبی آسمان نقشه‌برداری می‌کند و در سال دوم همین کار را برای نیمکره شمالی آسمان انجام می‌دهد. در این نقشه‌برداری‌ها این تلسکوپ به دنبال کشف سیاره‌های فراخورشیدی سنگی شبیه به زمین است که در فاصله مناسبی از ستاره مادر خود قرار دارند؛ فاصله‌ای که ستاره‌شناسان به آن کمربند حیات ستاره می‌گویند. در این فاصله اگر سیاره‌ای به دور ستاره بچرخد، احتمال شکل‌گیری حیات در آن وجود دارد. این فاصله برای هر ستاره با توجه به جرم، ابعاد و دمای سطحی آن متفاوت است. مثلا برای خورشید این فاصله بین 100 تا 200 میلیون کیلومتر تعریف می‌شود. زمین در فاصله 150 میلیون کیلومتری از خورشید در میانه این کمربند واقع شده است.

اما هر سیاره‌ای که در این کمربند قرار گرفته باشد، الزاما نمی‌تواند میزبان حیات باشد. مثلا باید حتما سنگی بوده و شرایط جوی و سطحی آن اجازه شکل‌گیری حیات را در آنجا بدهد.

پیش‌بینی می‌شود داده‌هایی که تلسکوپ فضایی تس طی حداقل دو سال ماموریت خود به دست می‌آورد در کنار داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر و تلسکوپ غول‌پیکر جیمزوب (که حدود سال 1400 به فضا پرتاب می‌شود) ما را به کشف سیاره‌هایی شبیه به زمین و زیست‌پذیر بیش از پیش نزدیک کند.