کمبود غذا کابـوس آسیـا

به گزارش ایانا از یورونیوز، هم‌اکنون آسیا بزرگ ‌ترین بازار غذا در جهان است و انتظار می‌رود تا سال 2050 جمعیت آن به پنج میلیارد نفر افزایش پیدا کند، یعنی 900 میلیون نفر به جمعیت آن اضافه شود. با توجه به رشد طبقه‌ متوسط در این منطقه، احتمالا نیمی از رشد مصرف جهانی گوشت دام و طیور و سه چهارم افزایش در مصرف ماهی از الان تا سال 2030 به آسیا مربوط خواهد شد. در نتیجه بیش از 60 درصد مصرف حبوبات به کشورهای در حال توسعه در آسیای جنوبی و شرقی مربوط خواهد شد. برای برآورده کردن این تقاضای رو به رشد، تولید غذا در مقایسه با یک دهه‌ قبل باید 60 تا 70 درصد افزایش پیدا کند.

به طور ایده‌آل مزارع آسیایی می‌توانند بسادگی تولید خود را افزایش بدهند، اما متاسفانه آنها تجهیزات لازم برای انجام این کار را ندارند. مزارع آسیا برای این که بتوانند به میزان کافی مواد غذایی تولید کنند، باید تحولات قرن بیست و یکم را از سر بگذرانند.

کمک کردن به کشاورزان آسیا برای کنار آمدن با تغییرات آب و هوایی باید یک بخش اصلی در این تلاش باشد. اگرچه سیاره‌ای که در حال گرم شدن است می‌تواند در چند ناحیه کوچک تولیدات کشاورزی را افزایش بدهد، اما تولید را بشدت محدود می‌کند و احتمالا باعث طولانی شدن بحران غذا در دیگر مناطق می‌شود. در حالی که آب در مناطقی که به طور سنتی حاصلخیز هستند مانند جلگه‌ سند و گنگ، بشدت کمیاب شده و بالا آمدن سطح دریا‌ها بخش زیادی از زمین‌های کشاورزی را نابود کرده است. اگر سطح دریاها یک متر دیگر افزایش پیدا کند، ورود آب شور 70 درصد زمین‌های کشاورزی ساحلی در ویتنام را تهدید خواهد کرد. همچنین با توجه به این که جریان‌های آب گرم و جزر و مد تغییر می‌کند، بازدهی دلتای روی مکونگ برای ماهیگیری کاهش پیدا خواهد کرد.

با توجه به تحقیق بانک توسعه‌ آسیایی تا سال 2050 بازدهی برنج و گندمی که از طریق آبیاری تولید می‌شوند به ترتیب 20 و 40 درصد کاهش پیدا می‌کند. این موضوع می‌تواند باعث افزایش قیمت حبوبات، سویا و گندم تا 70 درصد بشود و در نتیجه تعداد کودکانی را که در منطقه دچار سوءتغذیه هستند به 11 میلیون نفر افزایش می‌دهد.

اما اگر کشاورزان بتوانند خود را با این شرایط تطبیق بدهند، آینده‌ آسیا این نخواهد بود. امروزه بیشتر کشاورزان معاش خانواده‌شان را به عهده دارند و با کمبود پول و دانش لازم برای بهبود باروری و کیفیت محصول روبه‌رو هستند. برای مثال در میانمار تنها 16 درصد کشاورزان از تیلر یا تراکتور برای آماده کردن زمین به منظور کاشت استفاده می‌کنند.

علاوه بر این، تخریب محیط زیست باعث شده زمین‌های زیادی بایر بشوند. براساس گزارش کنوانسیون مبارزه با بیابان‌زایی سازمان ملل، شیوه‌های مختلف بیابان‌زایی نزدیک به 40 درصد از کل زمین‌های آسیا را تحت تاثیر قرار داده است. در حالی که دولت‌ها نمی‌توانند زمین‌های قابل کشت جدیدی ایجاد کنند. دولت‌ها می‌توانند و باید سیاست‌هایی را دنبال کنند که فعالیت‌های کشاورزی را در زمین‌هایی که هنوز در دسترس هستند حمایت، تحکیم و تشدید کنند. برای شروع دولت‌های منطقه‌ای می‌توانند مشارکت را در کشاورزی ارتقا بدهند. امروزه شرکت‌ها کاملا تجاری هستند و کارایی و سود را در اولویت قرار داده‌اند و نباید آن را با کشاورزی به سبک قدیم اشتباه گرفت. این مشارکت‌ها علاوه بر کشاورزان، شامل شرکت‌های کشاورزی نیز می‌شوند که به دنبال سرمایه‌گذاری منابع‌شان هستند تا از مزایای مقیاس، کاهش هزینه‌ها و افزایش درآمدها بهره‌مند شوند. وقتی یک شرکت حجم بالایی از موادی مانند کود و تجهیزات را می‌خرد، هزینه‌ آنها کاهش می‌یابد، همچنین فرآیند برداشت نیز در مقیاس وسیع با هزینه‌ کمتری همراه خواهد بود. شرکت‌ها در هند و نپال گرد هم آمده‌ و کاشت را هماهنگ کرده‌اند. به این ترتیب محصولاتی که هر یک از آنها کاشته‌اند توسط یک ماشین برداشت می‌شود و دیگر لازم نیست به‌طور جداگانه و دستی برداشت را انجام دهند.

همچنین شرکت‌ها می‌توانند پس از برداشت نیز از طریق ایجاد خط تمیز کردن محصول، دانه‌بندی، بسته‌بندی، ذخیره‌سازی و حمل و نقل ارزش‌افزایی کنند و این کار باعث افزایش تامین غذا و رشد درآمد کشاورزان، بویژه در محل‌هایی مانند بنگلادش می‌شود، چراکه آنجا بیش از یک‌سوم مواد فاسد شدنی پیش از رسیدن به دست مصرف‌کننده خراب می‌شود.

چین تاکنون مزارعش را از طریق مشارکت و استفاده از تجارت الکترونیک برای دستیابی به بازارهای ارزشمند، مدرن‌سازی کرده است. در ویتنام یک طرح مشارکت باعث شده کیفیت محصولات برای مصرف‌کننده‌های شهری افزایش پیدا کند و درآمدهای مربوط به چای، میوه و سبزیجات نزدیک به یک سوم افزایش یابد.

اگرچه مشارکت بتدریج در آسیا جاافتاده، اما به حمایت بیشتری نیاز دارد. بیشترین مشارکت‌ها در این مناطق شکننده هستند و به شکلی غیررسمی سازمان‌دهی شده‌اند، اما با وجود یک چارچوب قانونی مناسب، کارایی و دوام آنها می‌تواند بسیار بیشتر باشد. قانون مشارکت کشاورزان در چین که سال 2007 تصویب شده مدل خوبی به دست داده است. این قانون با پیشنهاد کردن مشوق‌هایی مانند معافیت مالیات بر ارزش افزوده، شرکت‌ها و دیگر سازمان‌های کشاورزی را تشویق کرده است که همکاری کنند و از مزایای مقیاس بالا بهره‌مند شوند. در طول سه سال پس از تصویب قانون، تعداد شرکت‌ها در چین 9 برابر افزایش پیدا کرد و به نزدیک 400 هزار شرکت رسید.

همچنین شرکت‌ها، شبکه‌هایی ایجاد می‌کنند که از طریق آن افراد می‌توانند اطلاعاتی درباره‌ راهبرد‌های تطبیق هوشمندانه مانند روی آوردن به پرورش ماهی یا میگو در مناطقی که خاک آن شور شده است، به اشتراک بگذارند و به این ترتیب به کشاورزان کمک می‌کنند تاثیرات تغییرات آب‌ و هوایی را مدیریت کنند. با توجه به درآمد بیشتری که شرکت‌ها فراهم می‌کنند، کشاورزان می‌توانند گلخانه بخرند تا تولید فصلی خود را طولانی‌تر و در برابر تغییرات ناگهانی آب و هوایی از آنها مراقبت کنند. شرکت‌ها همچنین این امکان را فراهم می‌کنند که کشاورزان از تکنیک‌هایی که پیش از این در دسترس نبودند مانند استفاده از سیستم آبیاری برای رساندن کودهای مایع به گیاه استفاده کنند.

در نهایت شرکت‌ها هزینه تکنولوژی‌های آب و هوایی هوشمند را تامین می‌کنند. با تکنولوژی‌های دیجیتال جدید، کشاورزان بهتر می‌توانند زمین‌، آب و انرژی مصرفی‌شان را مدیریت و برای آب و هوای بد خود را آماده کنند؛ برای مثال فیلیپین اپلیکیشن‌هایی به کار گرفته که به کشاورزان اطلاعاتی درباره‌ بیماری‌های گیاهان و حیوانات، بهترین محل‌ها برای خرید و فروش تجهیزات کشاورزی و شرایط آب و هوایی می‌دهد.

کشاورزان آینده‌ آسیا با استفاده از نیروی کار کمتر و سرمایه و تکنولوژی بیشتر می‌توانند غذای کافی برای سیر کردن همه‌ افراد این منطقه تولید کنند. شرکت‌ها یک راه برای محقق کردن این چشم‌انداز هستند. با در نظر گرفتن چنین تمهیداتی کمبود مواد غذایی واقعا چیزی مربوط به گذشته خواهد بود.