تاریخ اسکیت سرعت ایران می‌خواهم جزو 10 نفر برتر جهان باشم

حالا 10 سال از آن روزها می‌گذرد، اما باز هم تنها کسی که در اسکیت بانوان حرف اول را می‌زند و با بلند پروازی به دنبال تکرار آن مدال و ایستادن روی سکوی قهرمانی آسیاست، کسی نیست جز نگین دادخواه ؛ او که در 26 سالگی حالا به اوج پختگی رسیده است و مصمم‌تر از همیشه تمرین می‌کند.

مصاحبه ما را با اولین و تنها بانوی مدال آور تاریخ اسکیت سرعت ایران و رکورد دار مواد 200 و 300متر ایران بخوانید.

از فصل لیگ اسکیت شروع کنیم؛ رقابت‌هایی که پنجشنبه گذشته برگزار شد و تو در مواد 300 متر و هزار متر بزرگسالان عنوان اولی را به دست آوردی...

سال گذشته رقابت‌های لیگ با حضور هشت تیم برگزار شد و چون بعد از چند سال وقفه شاهد برگزاری این رقابت‌ها بودیم با استقبال خوبی از سوی نفرات شاخص مواجه شد. امسال هم اکثر ملی‌پوشان در مسابقات لیگ حضور دارند، چراکه با توجه به بخشنامه فدراسیون اسکیت، امتیازات لیگ در رتبه بندی نفرات لحاظ خواهد شد.

وضعیت قراردادها در لیگ اسکیت چگونه است؟

وضعیت قرادادها در بخش بانوان به هیچ وجه خوب نیست. خود من که یکی از نفرات با سابقه اسکیت محسوب می‌شوم و رکورددار اسکیت سرعت ایران هستم با این شرایط در لیگ حضور پیدا کردم که یک دست چرخ اسکیت بگیرم و اگر تیمم قهرمان شد جایزه جزئی دریافت کنم.

مگر این یک دست چرخ حرفه‌ای اسکیت چقدر قیمت دارد؟

یک ست چرخ اسکیت حدود 800 هزار تومان است.

پس خبری از قراردادهای مالی نیست؟

من 10 سال پیش برای حضور در رقابت‌های لیگ دو میلیون تومان پیش پرداخت دریافت کردم که در زمان خودش رقم نسبتا خوبی بود. اما الان خبری از قرارداد ریالی نیست و فقط تجهیزات به نفرات باشگاهی می‌دهند.

خودت از این شرایط راضی هستی؟

اگر بخواهم کلی نگاه کنم، نه. اما در مورد خودم شرایط کمی متفاوت است و در این یک سال اخیر اتفاق‌های خوبی برایم رقم خورده است که باید آنها را به فال نیک گرفت. من، هم اسپانسر دارم و هم دوستانی در کنارم هستند که به عنوان مشاور به من کمک می‌کنند.

از چه زمانی اسکیت را شروع کردی؟

من اسکیت را از چهار سالگی شروع کردم، ولی از شش سالگی به شکل حرفه‌ای در مسابقات شرکت کردم. آن زمان‌ بیشتر در بخش اسکیت نمایشی یا همان هنری فعالیت داشتم و علاقه چندانی به اسکیت سرعت نداشتم. دلیلش هم این بود که احساس می‌کردم یک رشته مردانه است، اما سال 82 که دو نفر از هم رشته‌ای‌های من به عضویت تیم ملی اسکیت سرعت درآمدند و به مسابقات آسیایی اعزام شدند، من هم به سمت این رشته گرایش پیدا کردم. آن زمان اسکیت هنری فعالیت برون مرزی نداشت و من فکر کردم در اسکیت سرعت فضای بیشتری برای پیشرفت وجود دارد.

اولین حضورت در تیم ملی به چه سالی برمی گردد؟

اوایل سال 83 وارد اسکیت سرعت شدم و مرداد همان سال با درخشش در مسابقات دسته جات کشور به تیم ملی دعوت شدم و استارت اولیه فعالیت من در سطح تیم ملی از همان‌جا زده شد. پیشرفتم در اسکیت سرعت به گونه‌ای بود که اواخر سال 83 برای اعزام به رقابت‌های جهانی انتخاب شدم، اما به دلیل صادر نشدن روادید ، اوایل سال 84 به مسابقات قهرمانی آسیا رفتم.

و اولین مدال آسیایی تو؟

یک سال بعد سال 2006 به مسابقات آسیایی تایوان اعزام شدیم. آن مسابقات دومین تجربه بین‌المللی من بود و البته بهترین تجربه. من برای اولین بار در تاریخ اسکیت ایران در 300 متر فینالیست شدم. در همان رقابت‌ها در رقابت‌های امدادی پیست و 5000 متر امدادی توانستیم روی سکوی سوم بایستیم، اما اوج درخشش من در رقابت‌های 200 متر بود که در کمال ناباوری توانستم روی سکوی سوم آسیا بایستم. البته آن مدال می‌توانست خوشرنگ‌تر هم باشد، چراکه اختلاف من با نفر اول 48 صدم ثانیه و با نفر دوم فقط 18 صدم ثانیه بود. با این حال همان مدال برنز، تک مدال انفرادی تاریخ اسکیت بانوان باقی ماند و در این 10 سال گذشته هیچ‌گاه تکرار نشد.

اگر اشتباه نکنم شما در مقطعی هم از تیم ملی دور بودید.

بله اواخر سال 90 از تیم ملی کنار رفتم و طی سال‌های 91 و 92 به عنوان مربی در کنار تیم ملی فعالیت می‌کردم. با این حال اواخر سال 93 تصمیم گرفتم دوباره به عرصه رقابت‌ها برگردم. دلیلش هم این بود که احساس کردم هنوز به خیلی از آرزوهایم در این رشته دست پیدا نکرده‌ام.

تو تنها مدال تاریخ اسکیت ایران را سال 2006 به دست آوردی. در این 10 سال اگر می‌خواستی با همان انگیزه به کارت ادامه بدهی الان مدال‌های پرشمار دیگری در کلکسیون افتخارات بود، اما نیست. چه عواملی باعث شد تو از مسیر ورزش قهرمانی اندکی دور شوی؟

اگر نتوانستم به سیرصعودی پیشرفتم ادامه بدهم به این دلیل است که برای چند سال اسکیت سرعت در یک مسیر سراشیبی قرار گرفت. اتفاقی که در اسکیت افتاد این بود که ما برکناری‌های پرتعدادی داشتیم و همین رفت و آمدها در نهایت ضربه بزرگی به اسکیت وارد کرد. ما در بخش بانوان سه سال لیگ نداشتیم و سالی بود که حتی یک مسابقه هم در سطح اسکیت سرعت در داخل کشور برگزار نشد. با این حال رئیس جدید فدراسیون اسکیت کارهای زیربنایی خوبی را در دستور کار قرار داده است. تجهیزات پیست‌های اسکیت، برگزاری دوباره لیگ و از سرگیری اعزام‌های بین‌المللی همه ما را به آینده این رشته امیدوار کرده است.

این شرایط باعث نمی‌شود افسوس گذشته را بخوری؟

راستش سعی می‌کنم زیاد افسوس گذشته را نخورم، چون موفقیت‌های آینده را قربانی می‌کنم.

برنامه‌ات برای آینده چیست؟

اسفند 93 که تصمیم گرفتم دوباره به تیم ملی برگردم همان هدفی را داشتم که در ابتدای راه برای خودم‌ترسیم کرده بودم. این‌که به مدال‌های خوشرنگی دست پیدا کنم و بتوانم رکوردهای ملی را جابه‌جا کنم. با این تفاوت که مثل گذشته برای رسیدن به اهدافم عجول نیستم و سعی دارم پله پله بالا بروم.

کمی هم از رکوردهایت بگو.

من در دوماده رکورددار ایران هستم؛ رکورد 200 متر را با زمان 212/19 ثانیه در سال 2008 زدم و رکورد 300 متر را هم در سال 2011 با زمان 28/2 ثانیه به ثبت رساندم.

البته چقدر با رکوردهای خودت فاصله داری؟

قبل از پاسخ به این سوال باید بگویم سال گذشته فدراسیون جهانی تغییراتی در مواد اسکیت سرعت ایجاد کرد. به این‌ترتیب که ماده 200 متر را حذف و ماده 100 متر مسیر مستقیم را جایگزین کرد. اما در 300 متر سال گذشته رکورد 28/5 را در رقابت‌های لیگ به ثبت رساندم و امیدوارم بتوانم این رکورد را جابه جا کنم.

این رکوردها با رکوردهای اول آسیا و دنیا چقدر فاصله دارد؟

رکوردهای اول دنیا و اول آسیا با هم فرقی ندارد، زیرا نفرات چین و کره جنوبی در اسکیت سرعت حرف اول را در دنیا می‌زنند. الان در 300 متر رکورد رکوردها حدود 26 ثانیه است که این 2 ثانیه در اسکیت سرعت فاصله کمی نیست.

چطور می‌توان این فاصله را کم کرد؟

بخشی از این فاصله به نداشتن پیست و تجهیزات استاندارد در ایران برمی گردد. قهرمانان طراز اول دنیا در هر چند نوبت تمرینی از چرخ‌های نو استفاده می‌کنند، اما واقعا این امکان برای ما وجود ندارد. ما حتی اگر بخواهیم هر ماه یک بار چرخ عوض کنیم، باید معادل حقوق یک کارمند پول هزینه کنیم. به همین دلیل گاهی اوقات مجبور می‌شویم چند ماه از یک چرخ استفاده کنیم. خود بوت یا همان کفش اسکیت هم به‌طور استاندارد باید هر شش ماه یکبار رویه‌اش عوض شود، اما ما مجبوریم حدود سه، چهار سال از یک کفش اسکیت استفاده کنیم، چون برای خرید آن مجبور هستیم حدود 5 میلیون تومان هزینه کنیم. تک‌تک این فاکتور‌ها در رکورد یک اسکیت باز سرعت تاثیرگذار است، اما ما چاره‌ای نداریم جز این‌که با این مشکلات کنار بیاییم.

سقف آرزوهایت کجاست؟

آنچه ملموس و شدنی است، این‌که در رشته 100 متر یا 300 متر بتوانم روی سکوی آسیایی بروم. من تمام تلاشم را می‌کنم که مدال طلای آسیا را به دست بیاورم و نامم را در میان 10 اسکیت باز برتر دنیا قرار دهم. برای دستیابی به این مهم باید تمریناتم را بیشتر کنم و با برنامه ریزی حرکت کنم.

نگین دادخواه: هرچه دارم از خانواده‌ام دارم

خواهر من شناگر بود. برادرهای من هم در جودو و بدنسازی فعالیت داشتند و من در یک خانواده ورزشی بزرگ شدم. در این میان تا 18 سالگی تنها کسی که شب و روز کنارم بود و در همه مسابقات من را همراهی می‌کرد مادرم بود. البته پدرم هم پشتوانه مالی من محسوب می‌شد. با این حال الان چند سالی است که از مادرم خواسته‌ام کمتر در مسابقات حضور داشته باشد. دلیلش هم این بود که می‌دیدم با هر زمین خوردن من چقدر دچار تشویش و نگرانی می‌شود. با این حال هرچه دارم از خانواده‌ام دارم.

سارا برقی شیرازی