ادامه راه ولاسکو

این دردانه‌های آرژانتینی والیبال تا چند ماه آینده باید چمدان خود را برای سفر به ایران ببندند و سپس والیبال ایران را مسافر ریودوژانیرو و بازی‌های المپیک کنند؛ آرزویی که یک بار با گاییچ محقق نشد و بار دوم ولاسکو ما را تا آستانه رسیدن به المپیک برد، اما با توجه به دو تجربه از دو رویداد انتخابی تلخ پیشین به نظر می‌رسد این بار هموطنان خولیو ولاسکو از همه شرایط برای پیروزی بر آسیایی‌ها و استرالیای در کمین نشسته والیبال ایران برخوردارند. آنها باید آرزوی دیرینه والیبال ایران را به واقعیت تبدیل کنند، اما برای تحقق این رویا والیبال ایران طی این ماه‌ها چه هزینه‌ای پرداخته است؟ والیبالی که دو بار با قهرمانی آسیا و حضور شگفتی‌ساز در لیگ جهانی و پدیده شدن در رقابت‌های جهانی در مسیر درستی افتاده بود چگونه در عرض چند ماه تجربیات پیشین را نادیده گرفت، زیربار انتقادهای اصولی نرفت و درس‌های خولیو ولاسکو را به فراموشی سپرد؟

تاثیر ولاسکو در والیبال ایران با فلسفه و بینش مربیگری به همراه تجربیات ارزنده‌ای که طی سال‌ها با حضور در میادین مختلف آموخته بود، به قدری گرانبها بود که نمی‌توان گفت بدون مرد آرژانتینی، با اتکا به مربی جوان و تازه کار صرب و فقط توانمندی‌های والیبال ایران می‌شود نتیجه گرفت، اما فدراسیون با کارهایش چنین گفت و چنان کرد و عاقبتش این شد که اکنون پشت دروازه المپیک ریو به انتظار بنشیند.

هرچند ما هم اعتقاد داریم برای والیبال نوپای ایران در عرصه جهانی گرفتن سهمیه المپیک از جام جهانی زود بود، اما روند بازی و حیات تیم ملی با کواچ دردسرساز شده بود حتی رئیس فدراسیون والیبال نیز به درستی به این موضوع اعتراف کرد که ورای این اعتراف‌ها می‌شد جای خالی ولاسکو را حس کرد..