تاریکی جان‌بخش

تصور می‌کنی نمایشگاه‌های صبا در اینجا تمام می‌شود، اما در سکوت سالن و تاریکی آن، آثاری نظرت را جلب می‌کنند که با نور کم چراغ‌هایی کوچک روشن شده‌اند. کمی که جلوتر می‌روی،‌ مخاطب نمایشگاهی می‌شوی که غرق تاریکی و البته خیال و رویاست؛‌ رویاهایی که بین زمین و آسمان غوطه ور هستند.

به گزارش جام جم آنلاین، «در تاریکی» مجموعه 60 اثر سینا جوادی است؛‌ آثاری که عمدتا دربردارنده فیگورهای آلومینیومی است که به روش‌های مختلف از قبیل نخ، تور و طلق در قاب‌های 100 در 90 سانتی‌متری جای گرفته‌اند و با روشن شدن چراغ‌هایLED جان می‌گیرند. این آثار در محیطی تاریک به نمایش در آمده‌اند، چرا که سایه روشن طرح‌ها در چنین محیطی نمایان می‌شود و اگر در نور روز به این آثار نگاه کنید،‌ نه از خلاقیت در آنها خبری هست نه از بُعد و رویا. تنها بریده‌هایی از آلومینیوم، کاغذ رنگی و نخ‌های به هم پیچیده‌ای را می‌بینید که همچون کلاف سردرگم به دور هم بسته شده‌اند.

اما تاریکی، محیطی است که به این آثار جان می‌دهد. همچون خواب و رویا که باید در تاریکی به دنبال آنها گشت، آثار جوادی نیز در تاریکی زنده می‌شوند. داستان خود را می‌گویند و مخاطب را در طلق‌های رنگی و فیگورهای سیال خود غرق می‌کنند.‌ سینا جوادی،‌ هنرمند جوان بابلی است که تا به حال هفت نمایشگاه انفرادی از آثارش در نقاط مختلف کشور برگزار شده و در هفتمین دوسالانه نقاشی نیز یکی از آثار او به عنوان اثر برگزیده‌‌ انتخاب شده است. هرچند او مهندسی نرم‌افزار خوانده، اما از این بخش تنها تجربه جست‌و‌جو در اینترنت برای پیدا کردن تصاویری که مد نظر دارد، به کارش آمده است.

او در این باره می‌گوید: کار را با برش ورق‌های آلومینیوم شروع کردم. اشکال مورد نظر را از اینترنت پیدا می‌کردم و روی ورق‌ها برش می‌دادم. ابتدا قصد داشتم با این ورق‌ها مجسمه بسازم، اما چون روی کار سوار نمی‌شد و روی هم بند نمی‌شدند از حالت سه‌بعدی در قالب دو‌بعدی در آوردمشان که در نهایت در قاب جای گرفتند.‌ برای آن که بتوانم ورق‌های آلومینیوم، نخ‌ها و طلق‌های رنگی را در فضا نگاه دارم،‌ از نخ‌های نامرئی استفاده کردم. تعداد این نخ‌ها بسیار است، چنان که تبدیل به بومی برای خلق اثر شده‌اند. ابتدای امر این نخ‌ها در تمام اثر دیده می‌شدند که تصویر بصری خوبی ارائه نمی‌داد. به پیشنهاد دوستان، از تور لباس عروس برای پوشاندن آن استفاده کردم. بعدها نیز طلق بی‌رنگ روی همه آنها را گرفت تا مانع نفوذ غبار و خاک شود.

در بیشتر آثار، فیگورهایی از آدم‌ها یا پرندگان دیده می‌شود که رها هستند. این حس رهایی یا با نخ‌هایی که در جای جای اثر دیده می‌شوند یا با فرم فیگور و پرواز‌ها به مخاطب نشان داده می‌شود یا با استفاده از رنگ‌هایی که به دلیل استفاده از طلق بسیار آرامش‌بخش هستند.

با وجود آن که بیشتر آثار برایمان داستانی آشنا را روایت می‌کنند، اما جوادی می‌گوید: هیچ داستان خاصی پشت این آثار نیست. هر یک از این آثار با در دست‌گرفتن قیچی و بریدن یک شکل یا فرم و فیگور به وجود آمده و بسته به حال و هوای آن روز خلق شده‌اند. در نهایت برای نشان دادن آدم‌ها لامپ LED پشتشان گذاشتم و همین طور هر چیزی که به دستم می‌رسید، برش می‌دادم و در کار جاگذاری می‌کردم تا مرحله مرحله جلو برود و به نتیجه‌ای برسد که عکسی را که از آن می‌گیرم، راضی‌ام کند.

بازنگری رویاهای از دست رفته

بازنگری رویاهای از دست رفته شاید نام دیگری باشد که بتوان بر این نمایشگاه گذاشت. شیوه‌های سمبلیک و تا اندازه‌ای طنز‌پردازانه را می‌توان در این آثار دید. گاهی این طنز با استفاده از فیلتر هود و نقش‌مایه‌هایی که روی آن تصویر شده است، نمودار می‌شود و گاه در استفاده کودکانه از صدف و کاموا که در نهایت، تکنیکی از کولاژ را به نمایش می‌گذارد،‌ اما همه این مواد در صدد گفتن یک مضمون و آن هم رهایی از جسم اثیری هستند. هرچند خود جوادی نظری در این باره ندارد و می‌گوید: این آثار بدون هیچ داستان یا هدف خاصی خلق شده‌ و رفته‌رفته شکل گرفته‌اند.

با وجود این، می‌توان حس رهایی را در این آثار تجربه کرد. رنگ‌های آبی، سبز و سفید که در بیشتر آثار دیده می‌شود، این حس را بیشتر می‌کند. از این رو می‌توانید برای غرق شدن در رویاهایتان تا پایان این هفته به صبا سر بزنید و از آثار ‌در تاریکی‌ دیدن کنید.

معصومه دیودار

جام‌جم