نویسندگان مقصر نیستند

به نظرم مسئولان آثار نمایشی هم در این باره باید توجه کنند و از تهیه‌کنندگان و نویسندگان بخواهند در نشان دادن روابط میان همسران افراط و تفریط نداشته باشند. بنابراین تهیه‌کنندگان و مسئولان هم بخشی دیگر از ماجرا هستند. در واقع آنها باید تاکید داشته باشند که شخصیت‌ها تک‌بعدی و به قول معروف سیاه و سفید نباشند و خاکستری باشند.

وقتی ما نگاه تک بعدی به شخصیت‌های داستانی داشته باشیم، مسلما نمی‌توانیم فرازها را در کنار نشیب‌ها نشان بدهیم. برایتان مثالی می‌زنم. به عنوان نمونه ما در بیشتر آثار نمایشی تاکید داریم زن و شوهر یکدیگر را شما صدا کنند، در حالی که چه ایرادی دارد یکدیگر را تو خطاب کنند؟ چرا فکر می‌کنیم کلمه تو به معنای توهین کردن است. در حالی که کلمه تو نشان‌دهنده صمیمت میان اعضای خانواده است. مسلما همه ما در زندگی شخصی‌مان به همسرمان نمی‌گوییم شما و می‌گوییم تو؛ بنابراین بهتر است چارچوب‌های کلیشه‌ای را از ذهنمان پاک کنیم.

البته برای این که احترام گذاشتن را به بچه‌ها یاد بدهیم، می‌توانیم از لفظ شما استفاده کنیم، اما در مجموع نباید نگران باشیم با کلمه تو، فرهنگ‌مان دچار خدشه شود. بنابراین بهتر است برای حل این مشکل ابتدا نگاهمان را اصلاح کنیم و بعد شاهد تولیداتی باشیم که روابط زن و شوهر به شکل صحیح نشان داده شود.

اگر ما مرتب در آثار نمایشی اختلافات میان زن و شوهر را نشان بدهیم، باعث می‌شود این مساله برای مخاطبان هم عادی شود.

مسلما هیچ نویسنده‌ای علاقه‌مند نیست که از چارچوب‌های کلیشه‌ای برای شخصیت‌پردازی‌ کاراکترهای قصه استفاده کند. معتقدم با درایت و هوشمندی، این مساله قابل حل است. ضمن این‌که در قصه می‌توانیم نشان بدهیم چگونه می‌توان هنگام مشکلات با همسران‌مان برخورد کرده تا بحران را مدیریت کنیم. در مجموع شکل‌گیری روابط صحیح میان زن و شوهرها در آثار نمایشی نیاز به تیزهوشی همه عوامل از مسئول تصویب کننده فیلمنامه گرفته تا تهیه‌کننده، کارگردان و نویسنده دارد.

فریدون فرهودی

نویسنده و کارگردان