«کیت‌کت» به چپ‌چپ

او از همین منظر «بارکدها» را که پشت اغلب کالاهای امروز حک شده است، به عنوان نشانه زیباشناسی و یکی از امضاهای بصری خود برگزیده تا بتواند تلنگری به دنیای مصرف‌گرایی آدم‌های امروز بزند. هر چند این بارکدها در آثار تازه‌اش در گالری اثر غیبت دارند اما مثلا در تابلوی بزرگی که شکلات معروف «کیت‌کت» را کشیده به این مقوله از زاویه‌ای تازه پرداخته است. روشنی‌نژاد در این باره می‌گوید: «وقتی یک شکلات کیت‌کت را با این ابعاد بزرگ نقاشی می‌کنیم کنش نقاشی‌کردن را به رخ می‌کشیم و این، موضوع را در حوزه‌های معنادار دیگری قرار می‌دهد و باعث می‌شود آن موضوع و دغدغه تبدیل به یک شیء تفسیر‌پذیرتر شود.

این اثر زمینه‌ای اجتماعی دارد به این معنا که یک شیء ساده با کاربردی هر روزه در اجتماع امروزی به یک شمایل و نماد تبدیل شده است؛ هر چند کاربردش همچنان پابرجاست، اما در عین حال فرای کاربرد شناخته شده‌اش یک نماد معناآفرین است. در حقیقت حوزه معنایی آن گسترش یافته است. بنابراین دیگر صرفا چیزی برای خوردن نیست، بلکه یک نماد است. نمونه‌های این چنینی در دور و برمان بسیار است.

جنگ در نقاشی‌ها

عنوان این نمایشگاه مانند خود آثار جالب توجه است: «به چپ‌چپ» عنوانی کاملا نظامی است که شاید اگر بدانید این نقاش در مرز چهل سالگی همیشه یک تابلویش را به نقاشی کردن از ابزار جنگی اختصاص می‌دهد از این تیتر تعجب نکنید. هر چند خود هنرمند چنین ارتباطی را نفی می‌کند: هواپیمای جنگی که در این نمایشگاه می‌بینید از مجموعه «نه! تاریخ را فاتحان نمی‌نویسند، آن لعنتی را من می‌نویسم!» است و ارتباطی با عنوان نمایشگاه ندارد. ابزار جنگ در کارهایم بازمی‌گردد به دوران کودکی من و چیزهایی که دیده‌ام و برایم فراموش کردنی نیستند. این برای بیشتر هم‌نسلان من نیز صدق می‌کند و اثر و امتداد خودش را تا امروز داشته و بعد از این هم خواهد داشت. در این نمایشگاه برای اولین بار در ویترینی در طبقه پایین گالری، اثری از همین مجموعه به نمایش در آمده است. این کار شامل دوفشنگ شکاری است که ابعاد آن بزرگ شده و در قسمت بالا شامل صفحات برنجی می‌شود و قسمت قرمز رنگ آن لوله پولیکای رنگ شده است. برای من در عین حال بسیار خاطره‌انگیز هم هست چون وقت‌هایی را به یادم می‌آورد که با پدرم شکار می‌رفتیم.

در نمایشگاه «به چپ‌چپ»، شش بوم بسیار بزرگ نقاشی روشنی‌نژاد روی دیوار است که از سه مجموعه «اینترلود»،«پرسونا»، «نه! تاریخ را فاتحان نمی‌نویسند، آن لعنتی را من می‌نویسم!» است.

او سال‌هاست روی این سه مجموعه متمرکز است و بنابر شرایط روی این مجموعه‌ها همچنان کار می‌کند. در این بین اگر موضوعی توجهش را جلب کند آن را کار می‌کند. در نتیجه این مجموعه‌ها باز هستند و به شکل موازی آنها را جلو می‌برد. آنچه اینها را به هم متصل می‌کند، رویکردی تجسمی است که در همه آثار تقریبا یکسان است.