دور باد از ما خواری

مگر نه این است که «هر زمینی کربلاست و هر روزی عاشورا؟» مگر نه این است که هنوز هم «کربلا منتظر ماست؟» مگر نه این است که در طول 14 قرنی که از «روز واقعه» می‌گذرد، هزاران نفر با فریاد «کربلا کربلا» به آن حماسه‌آفرینان بی‌بدیل تاریخ پیوستند؟

مگر نه این است که «حسین همیشه و همه جا چراغ هدایت و کشتی نجات است؟» پس درنگ و تاملی نیاز ندارد، باید به این ندا پاسخ گفت، باید به «هل من ناصر» حسین لبیک گفت تا خود نجات یابیم، تا خود رستگار شویم، تا خود با همنشینی در کنار حماسه‌سازان بزرگ نینوا جاودانه شویم.

مهم‌ترین لازمه این کار این است که همچون همه آزادگان تاریخ، همچون استاد شهید مرتضی مطهری، از خود بپرسیم اگر حسین(ع) امروز در میان ما بود، چه کسی یا چیزی را به مثابه «یزید» زمان خود می‌شناخت؟ یزید زمان حسین(ع) همان طاغوتی بود که بسیاری از مسلمین با ظلم و کفر و طغیان او کنار آمده بودند.

تنها معدودی از انسان‌های آزاده بودند که مقابل او ایستاده و پشت سر حسین ندای «هیهات منا الذله» سر دادند. امروز نیز کسی یاری‌دهنده حسین(ع) است که در برابر نشانه‌های ذلت بایستد و با صدایی رسا این فریاد را تکرار کند: «هیهات منا الذله». دور باد از ما ذلت و خواری، دور باد از ما اطاعت و کرنش در برابر مظاهر قدرت شرق و غرب و جاهلی و زنده و جاودانه باد «مقاومت» در برابر مظاهر ظلم زمان.

حسین برید - جام‌جم