رسم مهمان‌نوازی

تو در این صحرا بیابان‌نشین می‌شوی و روزهای سختی را سپری کنی. این فرستاده ابن‌زیاد است که حر را همراهی می‌کند تا شاهد و ناظری باشد بر اجرای فرمان ابن‌زیاد.

حسین جان! نمی‌دانم چه باید گفت.

بیابان‌نشینی برای تو و یاران تو که بهترین خلایق روی زمین‌اند، تبریک گفتن ندارد! این چه رسم مهمان‌نوازی است که بر تو و یاران تو روا داشته‌اند.

کار را بر تو و بر یاران تو تنگ کرده‌اند که در این بیابان فرود آیید و در هیچ ده و روستایی منزل نکنید.

وای بر نامرد مردمان روزگار. بگذار این چنین شود تا نام این سرزمین که در گمنامی به سر می‌برد، از امروز شهره اهل زمین و آسمان شود.

اینها چه می‌دانند که از امروز این سرزمین در تپش و اضطراب خود پذیرای بهترین بندگان خداست.

چه کسی شایسته‌تر از حسین‌بن علی و خاندان اوست؟ بگذار اینان در جهل مرکب خویش بمانند و ندانند که نمی‌دانند؛ هرچند این سرزمین تا چند روز دیگر شرمگین از پذیرش انسان‌نماهای تاریخ بشریت است.

کربلا از امروز پل ارتباطی می‌شود با دارالاماره کوفه تا حادثه‌ای پرالتهاب را در سینه خود رقم زند. چه زود گزارش سپاه حسین‌بن علی و سپاه ابن‌زیاد به کوفه می‌رسد و نامه حر به دست عبیدالله سپرده می‌شود که اگر اراده جنگ با حسین داری، در من که فرمانده سپاه تو هستم، چنین توانی نیست و مرا از این کار معاف دار.

فرمانروای دارالاماره در فکر فرومی‌رود و هیچ‌کس را سزاوارتر از عمر سعد نمی‌بیند؛ فردی که جاه‌طلب است و سرشناس.

او حکم فرمانروایی ری را در دست دارد و با 4000 سپاه خود آماده حرکت به آن سرزمین است.

عبیدالله چه زود او را فرامی‌خواند که اگر خواهان حکومت ری هستی، باید با سپاه خویش به کربلا بروی و با حسین‌بن علی که بر ولی تو خروج کرده است بجنگی!

عشق حکومت ری چه‌ سان عمر سعد را تسلیم و تردید را از وجود او دور می‌کند.

محمد خامه‌یار ‌- جام‌جم