آنها در غزه غریبه‌اند

از آقای بان چه انتظاری می‌توان داشت؛ وقتی در کمتر از چند ساعت تحت تاثیر اخم آمریکایی‌ها دعوت خود از ایران را برای شرکت در نشست سوریه پس می‌گیرد.

از آقای رئیس‌جمهور عربی... چه انتظاری می‌توان داشت وقتی که خود با کودتا به قدرت رسیده و راه نفس کشیدن فلسطینی‌ها را از مرز رفح مسدود کرده است.

از ملک فلان و شیخ بهمان چه توقعی باید داشت وقتی که دلارهای نفتی‌شان این روزها حسابی تنور شیعه‌کشی و مسلمان‌کشی تکفیری‌های نامسلمان را گرم کرده است.

از ایالات متحده و اروپای نامتحده چه انتظاری می‌توان داشت وقتی آنها خود شریک جرم‌ هستند ؛ البته از آقای سلطان رجب هم نباید توقعی داشت. او در امتحان سوریه مردود شده و حنایش دیگر رنگی ندارد؛ اینها همه در غزه غریبه‌اند.

اگر بعضی از بظاهر مسلمانان تحت تاثیر تبلیغات و دلارهای نفتی وهابیون به جای آن‌که لوله تفنگ خود را به سمت دشمن صهیونیستی بگیرند، بدن‌های پاک شیعیان را در عراق ، سوریه و لبنان هدف قرار می‌دهند، اگر معدودی از فلسطینی‌ها در دو ـ سه سال اخیر نمک خوردند و نمکدان شکستند و اگر حاکمان غفلت‌زده برخی کشورهای عربی ایران را تهدیدی بزرگ‌تر از اسرائیل به ملت‌هایشان معرفی می‌کنند، هیچ کدام اینها دلیل نمی‌شود که در آوار خاک و خون و آتش بر سر کودکان مظلوم غزه ساکت بنشینیم و خود را غریبه بدانیم. غزه اگر امروز با دستان بسته، اسرائیلی‌ها را به پناهگاه رانده است، به دلیل میانجیگری‌های سرسری دبیرکل و ژست‌های دیپلماتیک آقای کری و کمک‌های بظاهر انسان دوستانه ملک فلان نیست.

اگر قرار بود این میانجیگری‌ها و کمک‌های ریاکارانه به جایی برسد در این شصت و چند سال حتما رسیده بود. در این چند سال فقط اسرائیل بود که فربه شد و فلسطینی که هر روز استخوانی‌تر.

اما هیمنه اسرائیل از زمانی فروریخت که در جنگ سی و سه روزه مغلوب حزب‌الله شد. غزه به عنوان بخشی از محور مقاومت، امروز روی پای خود ایستاده و حمایت‌های مادی و معنوی ایران را چاشنی مقاومت خود کرده است؛ کاری که باید 60 سال پیش انجام می‌شد. حالا دیگر رزمندگان فلسطینی در غزه کاملا درک کرده‌اند که محور مقاومت تنها پشتیبان آنهاست و «دیگران همه غریبه‌اند».

حمید اسدی - جام‌جم