ذکر «لا حول ولا قوه الا بالله» برای رهایی مدینه

رادیو و تلویزیون در برنامه‌‌های معارفی که در طول شبانه‌روز پخش می‌کند، ذکرهایی را که مخصوص دین اسلام است و تکرار آنها هم راهگشاست و هم توصیه شده معرفی می‌کند. اما بازگو کردن ذکر در سریال‌ها و فیلم‌های نمایشی را می‌توان جزو جذاب‌ترین و تاثیرگذارترین بخش‌های یک اثر نمایشی دانست که غیرمستقیم بیننده را متوجه انرژی و تاثیر مستقیم ذکر‌های الهی می‌کند. یکشنبه شب در سومین شب از لیالی قدر، مدینه در اوج استیصال و درماندگی خودش و روحی، یادآور شد که سال‌ها قبل هنگام جدایی از همسر اولش، ترسیده خیلی هم از شرایط ترسیده، اما در چنین موقعیتی مادرش به او تکرار ذکر «لا حول ولا قوه الا بالله» را توصیه کرده و همین ذکر باعث شده وی بتواند روی پای خود بایستد و زندگی‌ سختش را سر و سامانی بدهد. حالا هم شرایط برای مدینه سخت شده و او باز هم ترسیده و باز هم به این ذکر پناه برده تا بار دیگر بتواند برخیزد و زندگی را بسازد. در آثار نمایشی، بیننده قهرمان داستان را در موقعیت‌هایی می‌بیند که برخی از آنها شبیه موقعیت‌های زندگی خود اوست، برای همین با شخصیت همذات‌پنداری می‌کند و همین نزدیک شدن به شخصیت داستانی است که بیننده را وامی‌دارد راه رفته قهرمان را تجربه کند.در چنین شرایطی راه‌هایی که به بیننده پیشنهاد می‌شود، در زندگی و انتخاب‌های او تاثیرگذار است. برای همین هم هست که توصیه ذکر در سریالی مانند مدینه خیلی بیشتر از برنامه‌های دیگر برمخاطب تاثیر می‌گذارد. توصیه‌های غیرمستقیم و در قالب داستان‌های باورپذیر و برگرفته از زندگی روزمره مردم بهترین روش برای ارائه آموزه‌های دینی است. فیلم تلویزیونی «نامه‌‌های خیس» ساخته مرجان اشرفی‌زاده هم یکی دیگر از فیلم‌های خوبی است که به دور از ریا و شعارزدگی در کنار داستانی روان به بیننده نشان می‌دهد که توکل به خدا و ذکر اسمای الهی چگونه سرنوشت آدم‌ها را به سوی نیکی و خیر تغییر می‌دهد. فیلم‌ها و سریال‌های خانوادگی و اجتماعی اگر در لایه‌های زیرین خود به مباحث دینی و معرفتی بپردازند، مسلما از برنامه‌هایی که به شکل مستقیم این موضوعات را مطرح می‌کنند، موفق‌تر خواهند بود.

طاهره آشیانی / دبیر گروه رادیو و تلویزیون