شجاع باش؛ شجاع

اما سوت آغاز بازی که به صدا دربیاید دیگر کسی نمی‌خندد. عرق ملی، اجازه نمی‌دهد کسی بخندد. استرس وجود همه را می‌گیرد. دست و پاهای یخ‌زده، عضلات منقبض شده، گلوهایی که چیزی از آن پایین نمی‌رود، فریادهای ناخودآگاه، دعاهای زیر لب و تسبیح‌هایی که دانه‌هایش با سرعت بیشتری شمرده می‌شوند، همه و همه در حمایت از تیم ملی بسیج می‌شوند؛ حمایتی برای رسیدن به موفقیت.

البته وقتی حریف تیم بزرگی چون آرژانتین است و ستاره‌هایش مسی، دی ماریا، آگوئرو، ماسکرانو و هیگوآین، این موفقیت می‌تواند خوب بازی کردن باشد، جسورانه مقابل حریف ایستادن، شجاع بودن و نه پیروز شدن چیزی شبیه به استرالیا در مقابل هلند. آنها مقابل تیمی بازی می‌کردند که جام را با پیروزی 5 بر یک مقابل اسپانیا، قهرمان دوره قبل، آغاز کرده بود؛ هلندی به مراتب ترسناک‌تر از این آرژانتین که مقابل بوسنی کیفیت لازم را نداشت. اما استرالیایی‌ها جسور بودند و با همین جسارت، لرزه بر پیکر هلند انداختند. شاید اگر استرالیایی‌ها بدشانس نبودند، بزرگ‌ترین شگفتی جام بیستم را با پیروزی بر لاله‌هایی که امسال به رنگ سرمه‌ای درآمده‌اند، رقم می‌زدند، اما با وجود شکست، باز هم تحسین‌برانگیز بودند. ما هم می‌خواهیم تیم ملی کشورمان اینچنین تحسین همگان را برانگیزد و اینچنین باعث غرور میلیون‌ها ایرانی شود. 90 دقیقه دفاع کردن مقابل آرژانتین شاید یک درصد شانس رسیدن به تساوی صفر – صفر را در پی داشته باشد، اما 99 درصد دیگرش باختی است که مشابه آن را هشت سال پیش مقابل کریس رونالدو و یارانش در تیم ملی پرتغال تجربه کردیم؛ دیداری که به خاطر نمایش تدافعی و توام با ترس تیم ملی، هیچ‌کس دوست ندارد آن را به یاد بیاورد.

البته که متوقف کردن آرژانتین پرستاره، برای ما لذتی به اندازه قهرمانی در جام جهانی دارد، اما ای کاش تضمینی وجود داشت برای این‌که اگر 90 دقیقه دفاع کردیم و به جای دواندن توپ، خودمان دنبال حریف دویدیم، مزدش می‌شود یک تساوی با ارزش صفر – صفر.

تنها تضمین این است که اگر تیم ملی فوتبال کشورمان مقابل آرژانتین شجاعانه بازی کرد، نه تنها کسی از باخت این تیم ناراحت نخواهد شد که تک‌تک ملی‌پوشان مورد ستایش قرار خواهند گرفت. پس شجاع باشید و از فرصت بازی با یکی از بهترین تیم‌های دنیا به بهترین شکل استفاده کنید. انتظار یک ملت از شما، فقط خوب بازی کردن است.

رضا پورعالی ‌/‌ گروه ورزش