چند خط برای جهان پهلوان

و دیروز نوبت علیرضا سلیمانی بود تا به مرگ سلام بگوید و فرصتی برای رخصت گرفتن نداشته باشد . پهلوانی که در گود زورخانه همیشه از بزرگان رخصت می گرفت ، این بار فرصت رخصت گرفتن نداشت . مرحوم سلیمانی در سال 1989 مارتینی سوییس در مسابقه های جهانی کشتی آزاد کاری کرد که هنوز کسی قادر به تکرارش نبوده و اصولا شاید در تاریخ کشتی تکرارناشدنی باشد . ایستادن بالا دست دو کشوری که ایران با انقلاب اسلامی ، ابر قدرتی شان را در عرصه گیتی به چالش کشیده بود و چه نیکو بود زمانی که دلاور سنگین وزن کشتی ایران بالا دست نمایندگان امریکا و شوروی سابق ، پرچم ایران را به نشانه قهرمانی جهان به اهتزاز در آورد تا این قهرمانی در آن سال بازتاب زیادی در ورزش جهان داشته باشد . هر چند سلیمانی بعدها در زمینه این قهرمانی گفت که رگ غیرتش بیرون زده وقتی می دیده از بلندگوی سالن مدام نام بومگارتنر امریکایی برده می شود و برای همین تصمیم گرفته که با کشتی خاص ایرانی ها ، حریف امریکایی اش را مغلوب کند . او چنین نیز کرد و با اینکه ابتدا به لحاظ امتیازی عقب افتاد اما با زیر گیری و بارانداز بی نقص خود نسخه شکست حریف پر مدالش را پیچید تا این مدال ارزشمند سنگ بنایی شود برای آنکه ایرانی ها پس از آن سکوی شماره یک جهان را هدف بگبرند . طلاهایی که توسط مجید ترکان در توکیوی 90 و امیر خادم در وارنای 91 تکرار شد تا کشتی ایران با پشت سر گذاشتن دوره فترت خود یک بار دیگر در جهان کشتی قد علم کند . از این حیث طلای سلیمانی ارزش دوچندانی یافت تا او بعدها با رسیدن به شش بازوبند پهلوانی کشتی ایران صاحب عنوان پهلوان باشی شود . او طی این سالها نیز از گود زورخانه دور نشد و منهای روزهای بیماری اش ، همواره می شد سراغش را در زورخانه ها گرفت که وسط میدان با ضرب و آواز پر طنین مرشد علی علی می گفت و بسان دوران جوانی پا می زد ، میل می گرفت و به عشق مولا چرخ می زد. هر چند پهلوان سلیمانی طی دو سال اخیر دو باری در بیمارستان بستری شد ، اما هیچکس بیماری او را جدی نگرفت و شاید نمی خواست به ذهن خطور دهد که بیماری قند روزی پهلوان را از پا در می آورد . پهلوان نیز همیشه خندان و مردمدار بود و نمی خواست از نامهربانی ها بگوید ، هر چند وقتی از کشتی می گفت لابلای صحبت هایش گلایه می کرد که چرا وی نباید در کار آموزش و انتقال تجارب خود به جوانان کشتی فعال باشد .
رسم بدی است ؛ جبر زمانه فرض اش کنیم یا نسیان و فراموشی مسوولان و ... انگار همیشه باید پهلوان زنده را در عرصه ورزش ایران عشق باشد . دیروز نوبت ناصر حجازی بود ، امروز علیرضا سلیمانی و فردا... پس بیائید امروز قدر خود را بدانیم که دنیای فانی زودگذر است .

حجت اله اکبرآبادی / جام جم