نقش رسانه ملی در تغییر نگرش جهانی به زنان

رئیس رسانه ملی: حضرت زهرا(س) معجزه الهی است

رئیس سازمان صدا و سیما در مراسم بزرگداشت روز زن در سازمان صدا و سیما؛ حضرت فاطمه زهرا(س) را معجزه بزرگ الهی دانست و گفت: در دورانی که پسرسالاری، ارزش مسلط بر جامعه بود و ادامه قدرت و ثروت صرفا از ناحیه فرزند ذکور انتظار می‌رفت، وجود مقدس بانوی بزرگ دو عالم، هدیه‌ای ارزشمند و بی‌نظیر از سوی پروردگار مهربان به بشریت بود.

ضرغامی با اشاره به جامعیت فضائل انسان کامل در وجود حضرت زهرا(س) گفت:‌آشنایی دقیق با این ویژگی‌ها که بهترین الگو برای زنان جامعه اسلامی در حوزه فردی، خانوادگی و اجتماعی است، نگاه‌های تک‌بعدی و بعضا تنگ‌نظرانه را به حاشیه می‌راند.

رئیس سازمان نمایش چهره پاک و سالم زنان در جمهوری اسلامی از شبکه‌های برون‌مرزی رسانه ملی بویژه شبکه‌های پربیننده مثل آی‌فیلم به زبان‌های انگلیسی و عربی را تحولی اساسی در تغییر نگرش جهانی نسبت به دیدگاه مترقی اسلام در مورد زنان دانست و بر ترویج واقعی این چهره و الگوهای موفق زنان ایرانی در زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی در برنامه‌های رسانه ملی تاکید کرد.

ضرغامی، ریشه‌یابی آسیب‌های جامعه زنان در کشور را از وظایف رسانه ملی برشمرد و از کارشناسان و صاحب‌نظران درخواست کرد با همکاری عالمانه وکاربردی با برنامه‌سازان صدا و سیما؛ زمینه آگاهی،‌اصلاح و تعالی هر چه بیشتر جامعه زنان ایران اسلامی را فراهم سازند.

در این مراسم از صادق‌زاده گوینده خبر تلویزیون؛ حسنی‌دخت گوینده خبر شبکه خبر، طیبه ارمی گوینده خبر رادیو و فاطمه آل‌عباس گوینده رادیو قدردانی شد.

همچنین با حضور رئیس رسانه ملی از حلیمه‌خاتون خانیان (سجادیان) (مادر 4 شهید)، فاطمه مهاجری (مادر 2 شهید) و منیژه جودت (مادر شهید علیرضا افشار) قدردانی شد. همچنین از یک عمر تلاش انقلابی مرضیه دباغ و خدمات ارزشمند مریم مجتهدزاده، معاون سابق رئیس‌جمهور در امور زنان نیز قدردانی شد.

در خاتمه این مراسم از هنگامه قاضیانی (بازیگر)، مریم هاشمی (دارنده مدال طلا و قهرمان ووشو جهان) و اسماعیل‌زاده (قهرمان سنگ‌نوردی آسیا) قدردانی شد.

بیوگرافی مادر 4 شهید

حلیمه خاتون خانیان از مادران نمونه شهدای دوران دفاع مقدس است. ایشان مادر 4 شهید به نام‌های سیدداوود، سیدکاظم 26 و 18 ساله که این برادران هر دو در عملیات آزادسازی خرمشهر به شهادت رسیدند.

فرزند دیگر او شهید سیدکریم 15 ساله است که سال‌ها مفقودالاثر بود و پس از 11 سال پیکر ایشان در سال 71 به آغوش خانواده بازگشت.

فرزند دیگر وی سیدابوالقاسم 32 ساله مفقودالجسد بود که پیکر این شهید بعد از 13 سال پیدا شد. 4 فرزند ایشان در کمتر از یک سال به درجه رفیع شهادت نائل شدند. ایشان دارای 6 پسر بوده که یکی از آنها نیز از جانبازان سرافراز میهن است. همسر ایشان سیدحمزه سجادیان چهار سال بعد از شهادت فرزندان به درجه رفیع شهادت نائل گشتند.

ایشان خود نیز در دوران دفاع مقدس در پشت جبهه‌ها حضور فعال و اثرگذار داشته و سفارش و تاکیدشان در ادامه راه شهدا و پیروی از ولایت فقیه تا پای جان است.

حلیمه خاتون افسانه نیست

یکی بود، یکی نبود. خیلی‌ها بودند مثل حلیمه و شوهرش سیدحمزه سجادیان و شش پسرشان، سیدداوود و سیدکاظم و سیدکریم و سیدابوالقاسم و... خیلی‌ها هم نبودند مثل نسل ما که یا هنوز به دنیا نیامده بودیم یا در زیرزمین‌های خانه‌های‌مان از ترس جیغ ممتد آژیر قرمز، اسباب‌بازی‌های‌مان را بغل می‌کردیم، می‌لرزیدیم اما دل‌مان قرص بود به حلیمه‌ها و حمزه‌ها و پسرهای‌شان که حاضر بودند جان‌شان را فدا کنند مبادا دشمن، اعتقادات‌مان را، خاک‌مان را، دین‌مان را، تاریخ‌مان را و شرف‌مان را بدزدد.

یکی ماند، یکی نماند. مثل حلیمه که ماند و داغ چون سیاهی گلبرگ شقایق‌ها، نشست روی دلش.

یکی نماند مثل 4 پسر حلیمه، سیدداوود 26 ساله و سیدکاظم 18 ساله که هر دو در عملیات آزادسازی خرمشهر شهید شدند؛ سیدکریم 16 ساله که مفقودالاثر شد و پس از 11 سال چند استخوان سپید از قامت رشیدش به آغوش حلیمه برگشت؛ سیدابوالقاسم که او هم مفقودالاثر شد و پس از 13 سال با استخوان‌هایی درست شبیه استخوان‌های برادرش به خانه برگشت و سیدحمزه، شوهر حلیمه که 4 سال پس از شهادت پسرهایش شهید شد.

آن‌که ماند مثل پنجمین پسر حلیمه، جانباز شد و در کنترل از یک سال چهار برادرش را از دست داد و مادر را دید که در تاریکی اشک می‌ریزد تا غریبه‌ها نبینند مادر شهدا گریه می‌کند. آن که نماند باباحمزه بود که پیشانی زنش حلیمه را بوسید، اشک‌هایش را پاک کرد و به دل آتش زد و سوخت.یکی هست مثل حلیمه که حالا اتاق کوچکش، پر از خاطرات قاب گرفته پسرها و شوهر شهیدش شده است و روز مادر، حتما می‌نشیند میان قاب عکس‌ها و برای بچه‌هایش لالایی می‌گوید.

یکی نیست، مثل ما که تا همین دیروز، پیش از برگزاری مراسم روز زن در رسانه ملی و قدر دانی رئیس سازمان صدا و سیما از حلیمه خاتون که مقابلش ادای احترام کرد و لوحی تقدیمش کرد، از دل پر درد مادر، غافل بودیم.

قصه حلیمه، بس که راست است، بس که درد دارد، بس که حرف‌های ناگفته دارد، بس که پر از خاطره است، بس که پر از گلوله‌های سربی و سینه‌های از هم شکافته و چفیه‌ها و قرآن‌های جیبی به خون نشسته است، بس که پر از نامه‌های به مقصد نرسیده است، شاید اگر آن را برای نسل‌های بعد تعریف کنیم بگویند افسانه است و باور نکنند انسانی، زنی و مادری بتواند این همه داغ را طاقت بیاورد و همچنان قوی و استوار و سربلند بایستد و از امانت‌های الهی بگوید که آنها را به صاحب‌شان بازگردانده است واگر باز هم در آن روزگار باشد، همانگونه رفتار می‌کند که پیش‌تر رفتارکرده است، بی‌ذره‌ای کم و کاست.

باید این عکس از حلیمه‌خاتون را نگهداریم، عکس مادر را با آن روسری سپید و انگشتر عقیق که لبخندی کمرنگ روی لب‌هایش نقش بسته، باید این عکس را از حلیمه‌خاتون به یادگار نگه داریم تا به نسل‌های بعد بگوییم همه ما، 70 و چندمیلیون ایرانی، بچه‌های حلیمه‌ایم؛ مادری که به اسطوره می‌ماند اما حقیقت دارد، زنده است، نفس می‌کشد تا یادمان بیندازد ایران‌مان، ‌مادرانی شبیه او بسیار دارد که هر کدام، می‌تواند حلیمه‌خاتون باشند.

نوشته مریم یوشی‌زاده