زینب (س) بانوی فضیلت‌ها

دل‌های بی‌قرار پدر و مادر که راز آفرینش جهان هستی‌اند، سرشار از شعف و شادمانی است و چشمان پرمهر آن دو، جلالت و شکوه این شادی را مضاعف می‌کند.

تولد زینب خانه علی را به کمال می‌رساند و همراه خاندان رسالت و نماد منتهای همه پاکی و طهارت‌ها، تداعی‌بخش همه بردباری و صبرهاست. زینب بانوی فضیلت‌ها می‌شود.

او زاده پدر و مادری است که پرورش یافته دامان و مکتب پیامبرند. زینب روشنایی چشم علی و فاطمه، دو گوهر تارک هستی است.

دختری که در پنجمین بهار زندگی خود، افق غبارآلود و تیرگی روز را در شهادت مادر با چشمان اشک‌آلود و گریه‌ای در درون، احساس می‌کند.

او موج سنگین مصیبت را در روزهای سخت کودکی می‌بیند، وقتی مادرش را شبانه به خاک می‌سپارند، وقتی عده‌ای با خشم و فریاد، خانه را به آتش می‌کشند، وقتی پدرش علی(ع) را به اجبار به سوی مسجد می‌برند و هیچ کاری از او ساخته نیست.

زینب بانوی فضیلت‌ها می‌شود وقتی در مصیبت شهادت برادرش امام حسن(ع) صبوری می‌کند، وقتی بر قله آزادگی و عزت می‌ایستد و آنچه را در کربلا می‌بیند، نشانه جمال می‌داند و در برابر سخت‌ترین مصیبت‌ها، هیچ شکوه‌ای به زبان جاری نمی‌سازد مگر آن که بگوید: ما رایت الا جمیلا، هیچ چیز جز زیبایی ندیدم.

او بر عزت خود پایدار می‌ماند و شرافت و کرامت را در نظرگاه تنگ مجلس یزید و حقیقت را در افکار و اوهام اهل شام به نمایش می‌گذارد؛ وقتی ترجمان حقیقی و تجسم عینی همه خوبی‌ها می‌شود.

زینب تداعی‌گر رسالت پیامبر و علی در مجلس یزید می‌شود وقتی استوار در برابر مصیبت‌ها می‌ایستد.

محمد خامه‌یار - جام‌جم