نان جهانی لواش

این خاطرات بقدری زیاد است که انگار نان لواش برای ما نمادی از کانون گرم خانواده است. همه ما در صف‌های شلوغ برای خرید این نان ایستاده‌ایم البته این صف‌ها تقریبا برای سال‌ها قبل است؛ سال‌هایی که کشور در اوج جنگ بود و باید ساعت‌ها در صف می‌ایستادی تا بتوانی با یک 10 تومانی قرمز که روی آن عکس شهید مدرس نقش بسته بود، 10 عدد نان تازه بخری.

آن روزها مثل حالا نبود که در هر سوپرمارکتی انواع و اقسام نان‌های لواش با کیفیت‌های پخت متفاوت و با برش‌های گوناگون در دسترس باشد. آن روزها باید از پنجشنبه فکر نان جمعه را هم می‌کردیم. چون اغلب نانوایی‌های لواش جمعه‌ها پخت نمی‌کردند.

صف‌های نان بربری در صبح‌های جمعه و نان سنگک در ظهرهای جمعه هم چیزی شبیه کابوس بود. مثل این روزها نبود که حتی ساعت 11 شب جمعه‌ها هم برخی نانوایی‌های پایتخت باز باشد و کپه‌ای از نان‌های باد کرده را پلاستیک پیچ کرده باشند تا شاید خودرویی کنار بزند و تنور آن روزشان را بخرد.

قطعا برای هر کس خاطراتی از نان لواش وجود دارد. اما روزی که در صف نان لواش می‌ایستادیم، روزی که برای دور زدن صف به شیوه‌هایی مانند چند بار ایستادن در صف یک دانه‌ای متوسل می‌شدیم، هیچ‌کس از ما آیا فکرش را می‌کرد که قرار است روزی روزگاری این نان در یونسکو ثبت شود؟ آن هم نه از سوی مسئولان کشور ما، بلکه از سوی کشور همسایه ارمنستان! ماجرا از این قرار است که آرو ساموئلیان، معاون وزیر فرهنگ کشور ارمنستان گفته نان نرم و صاف لواش، به عنوان میراث غیرمادی این کشور معرفی‌شده و احتمال دارد در فهرست میراث جهانی یونسکو معرفی شود. این اتفاق در شرایطی رخ می‌دهد که ظاهرا جمهوری آذربایجان هم در این زمینه فعالیت‌هایی انجام داده تا این نان را به نام خود ثبت کند. البته جمهوری آذربایجانی‌ها با ارمنستان در ثبت غذای دلمه هم رقابت دارند.

سجاد روشنی ‌-‌ گروه فرهنگ و هنر