هیس نه، فریاد!

مصداق این پیشگیری حادثه‌ای است که دیروز در روزنامه‌ها خبرش منتشر شد. مردی که زودتر از سرویس مدارس جلوی در منازل دانش‌آموزان دختر حاضر می‌شد و به بهانه این‌که خودروی سرویس مدرسه شما خراب شده، دانش‌آموزان را سوار می‌کرد و سپس آنها را مورد آزار و اذیت جنسی قرار می‌داد.

مشابه این حادثه هم سال گذشته در یک سرویس مدرسه رخ داده بود. مردی که راننده سرویس دبستانی دخترانه‌ بود و مدت‌ها دو نفر از پنج دختری را که از این سرویس استفاده می‌کردند، مورد اذیت قرار می‌داد.

در گفت‌و‌گوی خبرگزاری‌ها با مادر یکی از این کودکان، مادر دخترک متوجه تغییر رفتار و آسیب کودک شده بود، اما به دلیل این‌که راننده، دخترها را به کشتن والدین‌شان تهدید و وادار به سکوت کرده بود، دیر متوجه موضوع می‌شود.

هر چند امکان قضاوتی درست از این موضوعات از سوی ما به عنوان شنونده، لزوما امکان‌پذیر نیست، اما اگر والدین دانش‌آموزان حادثه اول، جلوی در منزل با فرزندشان حضور داشتند، اگر از راننده چند سوال مشخص می‌پرسیدند، اگر با راننده اصلی تماس تلفنی داشتند، اگر کمی شک می‌کردند، اگر به فرزندشان گوشزد کرده بودند که جز به راننده اصلی به هیچ کسی اعتماد نکند یا موضوع را همان لحظه با والدینشان در میان بگذارد، این اتفاق به این راحتی نمی‌افتاد.

در مورد حادثه دوم، مادر دخترک متوجه تغییر رفتار فرزندش می‌شود، حتی می‌داند که راننده او را به عنوان آخرین مسافر سرویس، اغلب به بهانه خرابی خودرو و دلایلی مشابه دیر می‌رساند، ولی تا وقتی که موضوع از سوی کودک مطرح می‌شود، حساسیتی نشان نمی‌دهد.

البته که نمی‌توان در حوادثی که متهم با زیرکی نقشه‌های شیطانی خود را اجرا می‌کند، افراد آسیب‌دیده را شماتت کرد یا مورد انتقاد قرار داد، اما از این نمونه‌ها که صحبت از کودکان بشدت آسیب‌پذیر و موضوع حساسی مثل سرویس مدرسه است(با حوادث فراوانی که نقل می‌شود)، نمی‌توان بسادگی گذشت.

متاسفانه در فرهنگ ما حجب و حیایی از نوع منفی وجود دارد که اجازه نمی‌دهد والدین با فرزندانشان در مورد این نوع تهدیدات و خطرات بروشنی صحبت کنند، اولیای مدرسه هم تا حادثه‌ای پیش نیاید، تلاشی برای آگاهی دانش‌آموزان انجام نمی‌دهند؛ در حالی که وظایف اصلی مشاوران در مدارس ما فراموش شده است.

مستوره برادران نصیری ‌- ‌دبیر گروه جامعه