سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
چند سال قبل از آن فیلم صامت «آبی و رابی» ساخته شده بود. اولین فیلمهای ایرانی و همزمان با آن اولین ستارگان سینما طلیعهدار اتفاقی بزرگ در ایران بودند. اتفاقی که سالها بعد با فراز و نشیبهای زیاد تا امروز راه پیمود و اهمیتی مضاعف یافت. سینمای ایران پستیهای ابتذال تا بلندیهای شکوه و هنرمندی را طی کرد و توانست دارای هویتی مستقل شود. اگر چه این سینما به لحاظ تکنولوژی از همتایان غربیاش عقب ماند، اما توانست با نوعی نگاه شاعرانه و هنرمندانه برای خودش وجههای کسب کند. اما چه اتفاقی سینما را اینگونه جذاب و پرمخاطب و تاثیرگذار کرد؟ بیش از همه انگار پرده سینما مثل آینهای بزرگ توانست انعکاسدهنده تصویر تماشاچیان خود باشد. تصویری از دردها و رنجها و خوشیها و شادیها. سینما با ترکیب حرکت و صدا و بعدها رنگ، بیش از پیش توانست به تصویر آینه، جان ببخشد و آن را به تماشاچی نزدیک کند. آنچه بر پرده اتفاق میافتد تنها حضور واقعیت نیست. بلکه گاهی پا را فراتر میگذارد و میل به خیالپردازی و ممکن ساختن ناممکنها را ارضا میکند. به این ترتیب در فراموشخانه سالنهای سینما تماشاگر گاهی خود را در نقش قهرمان تجسم میکند و از این فراموشی و همذاتپنداری آنی لذت میبرد. او در پی کشف معما و رازها تا پایان همراه داستان فیلم میماند. نه تنها خود سینما بلکه حاشیههای پر زرق و برق آن بیش از پیش تماشاچی را شیفته این جادو کرده است. امتداد قهرمانسازیها تا بیرون پرده کشیده میشود. مراسم و جشنوارهها، جایزهها و نشریات این جذابیت را دامن میزنند. مردم میخواهند از ستارهها بیشتر بدانند. تماشاگران ستارهها را تبدیل به ابر انسان میکنند و گاه از آنها انتظاری در حد همان چیزی دارند که روی پرده نمایش داده میشود. از آنها تقلید میکنند و خود را شبیه آنها میسازند و به این ترتیب روح جعفر و گلنار بر پرده امتداد مییابد و بزرگ میشود.
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
یک تحلیلگر مسائل بینالملل در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد