استقلال چه اجباری به این همه لشکرکشی دارد؟

اما اگر آمار امتیاز و تعداد برد و باخت‌های این تیم را ملاک قضاوت قرار دهیم، آن وقت درمی‌یابیم که اوضاع آبی‌پوشان پایتخت تا حدودی بحرانی است.

استقلال برای عبور از این ورطه به چه تدابیری می‌اندیشد و مربی این تیم تاکنون چه راهکاری ارائه داده است؟ پاسخ به این پرسش می‌تواند کلیدی برای حل معمای آبی‌پوشان باشد.

مرفاوی مثل آدمی که در باتلاق گرفتار شده به جای فکر کردن و راه‌حل پیدا کردن، دایم دست و پا می‌زند و این، کار او را سخت‌تر می‌کند.

مرفاوی برای آن که به همه بگوید استقلال برای پیروزی بازی می‌کند و شیوه هجومی را برگزیده، تقریبا تمام عناصر هجومی خود را به زمین می‌فرستد، تیمی که از این همه نیروی هجومی استفاده می‌کند، خواسته یا ناخواسته بنیه دفاعی خود را کاهش می‌دهد و بازیکنانی که میل به هجوم دارند، در زمان بازی‌سازی و دفاع، مشارکت کمتری دارند.

تجربه نشان داده است که در این حالت حوصله تیم به حداقل می‌رسد. بازیکنان هجومی دوست دارند با یکی دو پاس خود را به منطقه جریمه حریف برسانند و هرچه زودتر به گل برسند.

در یک چنین حالتی بازیکنان پشت سر هم به زمین حریف هجوم می‌برند، این هجوم‌های چشم‌بسته، فضای مناسب را برای حریفان بیشتر و بهتر فراهم می‌کند، حریفانی که قطعا، دفاع کردن را با هدف انجام می‌دهند، یعنی در همان لحظه‌هایی که به دفاع مشغولند، برای ضدحمله نقشه‌هایی در سر دارند. استقلال در بازی‌های گذشته در سه بازی 9 گل دریافت می‌کند و این دلیل خوبی برای پذیرش این مساله ا‌ست.

نکته بعد این که وقتی تیمی با بیشترین مردان هجومی خود به زمین می‌آید، در زمان تعویض‌ها مهره‌ای برای جایگزینی ندارد و در واقع ناچار است یا در خط حمله، بازیکن غیرتخصصی به زمین بفرستد یا این که به جای اضافه کردن مهاجم، در منطقه میانی تعویض‌هایی را انجام دهد.

نکته پایانی این که، تیم میزبان برای برنده شدن 7،8 گل نمی‌خواهد، یک گل هم کافی است تا سه امتیاز را از هر حریفی بگیرد و بی‌جهت دنبال گل‌های زیادتر نباشد.

اگر استقلال این الزام را از دوش خود بردارد و حوصله بیشتری برای بازی‌های خود بخرج دهد در آن صورت، به جای سه گل زدن و سه، چهار گل خوردن بازی‌های خود را با اقتدار بیشتری به معرض نمایش می‌گذارد.

عبدالصمد مرفاوی اگر خود را از بند این محدودیت‌ها خارج کند در آن صورت قضیه برای او بسادگی حل خواهد شد.