جستجوی زندگی در تئاتر دینی

هر سال 3 جشنواره رضوی، عاشوراییان و مقاومت در کشور برگزار می‌شود که 2 تای آنها به صورت مستقیم و یکی به طور نسبی به موضوعات و مضامین مذهبی می‌پردازد. این جشنواره‌ها آیا توانسته‌اند در تئاتر کشور جریان‌ساز شوند.

موضوع این جشنواره‌ها متاسفانه هنوز در جریان  تئاتر کشور عمومیت پیدا نکرده است. رجوع به این مضامین به طور استثنایی روی می‌دهد و به جریان رایج تبدیل نشده است. برای مثال تئاتر رضوی باید مسیری را طی کند که موضوع آن از محدوده مناسبتی خارج و به صورت گسترده در جریان اصلی تئاتر دیده شود. البته این فرآیندی طولانی‌مدت است و نباید انتظار داشت در مدت 5 سال برگزاری جشنواره تئاتر رضوی به طور کامل رخ دهد.

چگونه می‌توان این هدف را تحقق بخشید؟

مسوولان فرهنگی و هنرمندان باید به مضامین و موضوعات دینی با دیدی عمیق‌تر و گسترده‌تر نگاه کنند. برای مثال تئاتر رضوی نباید تنها محدود به موضوعاتی چون ماجرای ضامن آهو، شفا گرفتن بیماران از بارگاه امام رضاع‌ یا داستان‌های تاریخی شود. از یاد نبریم که ابعاد وجودی امام رضاع‌ در تمام شوون زندگی جاری است. 

با این دیدگاه، تئاتر دینی در واقع به مسائل و مشکلات انسان امروز می‌پردازد.

اصولا مذهب یعنی طریق و راه و روش زندگی. در تئاتر همیشه باید شیعه باشیم و این نباید به جشنواره تئاتر رضوی یا عاشوراییان محدود شود. این محدودیت زمانی و مکانی برای این مضامین باعث می‌شود اهمیت موضوع هم چندان شناخته نشود.

پس جشنواره تئاتر رضوی تنها یک نقطه شروع است.

قطعا بله. جشنواره تئاتر رضوی در طول 5 سال گذشته توانسته نگاه‌ها را متوجه یک منبع و ذخیره بزرگ و غنی برای تئاتر کشور بسازد، اما این تنها شروع کار است. مضامین تئاتر دینی با لحظه لحظه زندگی ما ارتباط و نسبت دارد، برای همین نمی‌توان و نباید آن را در یک جشنواره متوقف کرد.

مهدی یاورمنش