انشای همیشگی!

که آیا مربی خارجی برای فوتبال ملی ما خوب است یا مربی داخلی؛ سالهاست که تیم ملی ما بین خارجی ها و داخلی ها دست به دست می شود. هر کس شکست بخورد، خیلی زود به این نتیجه می رسیم که طرف مقابل بهتر است و حالا متوجه شده ایم که مربیان خارجی بهترند و به همین علت اعضای کمیته انتقالی ، پس از مدتها بحث و جدل سه اسم را مد نظر دارند و به گفته یکی از اعضای این کمیته ، تا به حال از سه کشور، سه گزینه برای تیم ملی داریم ، بدون این که در نظر بگیریم سبک و سیاق فوتبال ما به کدامیک از سبکهای اروپایی می خورند. نقطه قابل تامل این است که این بار پای خود را از منطقه «ویچ»ها و اطراف فراتر گذاشته ایم ، البته به این شرط که گزینش مربی تیم ملی ، فقط در حد و حدود حرف نباشد. سابقه به ما نشان داده است که معمولا برای انتخاب مربی تیم ملی از بالاترین رده های دنیا شروع می کنیم ، شایعه حضور چند نام بزرگ را بر سر زبانها می اندازیم و دست آخر، سر و کارمان به همان «ویچ»هایی می افتد که ارزان قیمت اند و حاضرند با هر دستمزدی کنار بیایند و خیلی هم دماغشان باد نداشته باشد. واقعیت این است که تا امروز، ما در برنامه ریزی و فراهم آوردن زمینه فعالیت مربیان نامدار و بزرگ موفق نبوده ایم یادمان نمی رود وقتی سالها پیش «آری هان» برای تیم ملی به ایران آمد وقتی خواستیم او را با وانت بر سر تمرین تیم ملی ببریم ، او شبانه بلیت برگشت خودش را به قول امروزی ها اوکی کرد و فرار کرد. خیلی دوست داریم که بدانیم کدام گروه کارشناسی و براساس چه معیارها و داشته هایی در کار انتخاب مربی تیم ملی نظارت کرده اند و حالا که تشخیص داده ایم ، دوای درد فوتبال ملی ما یک مربی خارجی است ، ضوابط انتخاب ما چیست؛ در این زمینه چه مطالعاتی صورت گرفته تا بعدها خدای نکرده پس از شکست ، از کرده خود پشیمان نشویم. راستش را بخواهید ، قضیه مربی تیم ملی مثل همان موضوع های تکراری انشای مدرسه است ، علم بهتر است یا ثروت و ما همیشه از خودمان می پرسیم مربی داخلی بهتر است یا مربی خارجی؛! علی رئیسی