صدای نابینایان در جامعه امروز

در گفت‌وگویی صمیمی با یکی از مسئولان حوزه توانبخشی و بهزیستی، درباره حمایت از معلولان در جامعه پرسیده‌ایم. او با زبانی روشن از ضرورت متناسب‌سازی شهرها صحبت کرد‌‌؛ از پیاده‌روها و حمل‌ونقل عمومی گرفته تا مدرسه، دانشگاه و محیط‌های کاری و در عین حال تأکید کرد که حمایت از معلولان وظیفه یک نهاد یا سازمان خاص نیست، بلکه مسئولیتی جمعی است که همه ما در آن سهیم هستیم. 
در بخش دیگری از این شماره، پای صحبت فردی نشستیم که خود تجربه زیسته نابینایی را دارد. او در ایران درس خوانده و سختی‌ها و امیدهای تحصیل در دانشگاه را تجربه کرده اما بعد از پایان تحصیلات به خارج از کشور رفته است. روایتش از روزهای دانشجویی، از نبود کتاب‌ها و فایل‌های آموزشی در دسترس‌، از موانع شهری و از نگاه‌های ترحم‌آمیز، تلخ اما واقعی است. او می‌گوید استقلال فقط با امکانات نیست که به‌دست می‌آید بلکه بیش از هر چیز به احترام و نگاه برابر نیازمند است. 
در ادامه به سراغ سینما هم رفتیم. مرور چند فیلم ایرانی مانند گل‌های داوودی، رنگ خدا، شیدا و از کرخه تا راین به ما یادآوری می‌کند که هنر چه نقش بزرگی در فرهنگ‌سازی دارد. سینما می‌تواند کلیشه‌ها را بشکند، نابینایان را نه به‌عنوان موضوع ترحم بلکه به‌عنوان انسان‌هایی کنشگر و توانمند نشان دهد و نگاه ما را در زندگی روزمره تغییر دهد. 
این شماره از چاردیواری، تلاش کرده نه‌فقط مشکلات نابینایان را فهرست کند، بلکه راه‌هایی برای تغییر نشان دهد‌‌؛ از زبان سیاست‌گذاران گرفته تا صدای یک ‌فرد نابینا که تجربه‌اش را با ما در میان گذاشته است. پیام همه این روایت‌ها روشن است‌‌؛ تغییر از رفتارهای کوچک آغاز می‌شود‌‌؛ از ایستادن پشت خط عابر گرفته تا توضیح‌دادن یک تصویر در کلاس. اگر هرکدام از ما سهم کوچک خود را به‌درستی ادا کنیم، جامعه‌ای برابر و مهربان‌تر خواهیم ساخت. 
روز جهانی عصای سفید، به ما یادآوری می‌کند که جهان برابر با قانون و زیرساخت آغاز می‌شود و با تمرین همدلی و احترام ادامه پیدا می‌کند. برای یک‌بار هم که شده امروز و اینجا، دنیا را با چشم دل ببینید.