پشتک به سوی خوشبختی

دل آدم نباید قنج برود؟ در روزگاری که خیلی‌ها یک قران‌شان را دو قران می‌کنند و همه چیز را برای خودشان می‌خواهند این پسر صاف و بی‌آلایش جایزه نگرفته‌اش را تقدیم مردم شهرش می‌کند.متولد ۱۳۷۹ گرگان.۷ یا ۸ ساله بود که یکی از آشنایان آنها پیشنهاد کرد ژیمناست شود.در زمانه‌ای که خیلی از پدرها و مادرها آرزوی‌شان بود بچه‌های شان فوتبالیست شوند و راه یکی مثل علی دایی،کریم باقری،حمید استیلی و...رادرپیش بگیرندخانواده مهدی تصمیم دیگری گرفتند.آنها تمام قد پشت فرزندشان ایستادند تا علیرغم کمبود امکانات او حالا در پاریس و در فینال المپیک باشد.
بدون تعارف تا همین جای کار هم یعنی افتخار. چه کسی تصورش را می‌کرد که یک نفر از ایران آن هم در رشته‌ای مثل ژیمناستیک بزند به دل رویاها و حضور در فینال را تجربه کند.تا همین جای کار یعنی تاریخ سازی؛حضور مهدی تا همین جا هم برای ما بس است و او مدالش را از مردم ایران گرفته است.به یکی دو ماه قبل نمی‌رسد که زهرا اینچه درگاهی رئیس فدراسیون ژیمناستیک موضوعی را تعریف کرد که مو را به تن آدم سیخ می‌کند. او از شرایط تمرینی مهدی در سال‌های قبل می‌گفت؛از این‌که فضای تمرینی اش در گرگان آنقدر کوچک و غیر استاندارد بوده که برای پرش خرک در سالن را باز می‌گذاشته و از بیرون سالن شروع به دویدن می‌کرده است.خودش می‌گوید:« هوا سرد بود اما چاره‌ای نداشتم که درسالن را باز بگذارم. به همین دلیل مدام سرما می‌خوردم. بارها آسیب دیدم، زمین خوردم و بلند شدم اما ارزشش را داشت.»
آخرین باری که ایران در ژیمناستیک نماینده‌ای در المپیک داشت،به سال۱۹۶۴وحضور جمیله سروری،ژیمناست۱۴ساله درالمپیک توکیو برمی‌گردد. البته آن زمان المپیک سهمیه‌ای نبود اماپس ازآن، به دلیل مشکلات مدیریتی و عدم حمایت کافی، این رشته ورزشی نتوانست در ادواربعدی المپیک نماینده‌ای داشته باشد.مهدی الفتی حالا در پاریس،در فینال المپیک است وگفتیم حتی اگر دستش به مدال هم نرسدبازافتخاری بزرگ کسب کرده.ازاین مهدی‌ها درورزش مملکت زیادداریم.فقط اسامی‌شان فرق می‌کند.به قول الفتی اگر امکانات بدهند هزار ویک بچه هستندکه می‌توانند درالمپیک مدال گاز بزنند!هزار و یک بچه هستند تادیگربا وسایل۲۰سال پیش تمرین نکنند و مجبور نباشند برای تمرین با اسباب حرفه‌ای ژیمناستیک زودتر راهی کشور میزبان شوند و کیفش را با وسایل خارجی ببرند.
حرف آخر این‌که مهدی قرار است کار بزرگی را که خیلی از مسئولان کت و شلوار پوشیده ورزش ایران تا به امروز حتی فکرش را هم نکرده‌اند انجام بدهد. او می‌خواهد اگر دستش به مدالی رسید و جایزه‌ای گرفت، پولش را هزینه کند برای استان گلستانی که خودش از آنجا رشد کرد؛ برای همه استعدادهای شهرش، آنها که حتی یک سالن تمرین ندارند تا در آن پشتک – وارو بزنند. آقایان مسئول؛این پسر تا همین جا هم شاهکار کرده و اگر خدای ناکرده دستش به مدال نرسید خواسته‌اش را فراهم کنید و با شل کردن کمی از گوشه جیب ورزش (نه جیب خودتان) رویای امثال مهدی را تحقق ببخشید.