از عصر توپ پلاستیکی تا زمانه بازی یارانه‌ای

عصرها که می‌شد بچه‌هایی که از مدرسه برگشته‌بودند، برای پر کردن اوقات فراغت‌شان دم دمای غروب به کوچه می‌آمدند و سرگرم بازی می‌شدند. در ایام تابستان حضور بچه‌ها در کوچه بسیار پررنگ‌تر می‌شد. اوقات فراغت این بچه‌ها فقط با یک توپ پلاستیکی و چند تکه سنگ یا آجر یا در بهترین حالت دروازه‌های چوبی دست‌ساز خودشان پر می‌شد؛ بچه‌هایی که ساعت‌ها دنبال همان توپ پلاستیکی راه راه قرمز و سفید می‌دویدند و خودشان را در قاموس معروف‌ترین فوتبالیست‌های دنیا می‌دیدند و وقتی همان توپ پلاستیکی را به دروازه تیم مقابل می‌زدند، احساس می‌کردند در زمین چمن تیم‌های مطرح دنیا مانند منچستر‌یونایتد بازی می‌کنند و یک استادیوم تماشاگر همزمان با گل آنها هورا می‌کشد و آنها را تشویق می‌کند! کم‌کم که خانه‌ها از خانه‌های قدیمی یکی دو طبقه و حیاط‌دار به آپارتمان‌های چند طبقه بدون حیاط تبدیل شد، جنس بازی و اوقات فراغت بچه‌ها هم تغییر کرد. رفته‌رفته بازی‌های رایانه‌ای جای خود را میان خانه‌ها و در دل بچه‌ها باز کرد؛ بازی‌هایی که هرچند می‌تواند گاهی وقت‌ها مفید هم باشد اما افراط در آنها سلامت روح و جسم بچه‌ها را با چالش مواجه می‌کند. در این بین نقش والدین مانند همیشه پررنگ است. این پدر و مادر‌ها هستند که می‌توانند نظارت بیشتری بر زمان بازی کردن بچه‌ها داشته‌باشند و با تعیین زمان و همچنین همراهی کردن بچه‌ها برای انجام بازی‌های فیزیکی و فعالیت‌های بدنی، مانع آن شوند تا افراط در بازی‌های رایانه ای، به بیماری‌های روحی و جسمی فرزندان‌شان منجر شود.