سفر از تاریکی به روشنی

نخستین شاخصه‌ای که در این سریال به چشم می‌آید، روحانیت است. سوژه‌ای جذاب اما پر خطر که به تصویر کشیدن آن در سینما و تلویزیون، همواره با چالش‌ها و حاشیه‌هایی هم مواجه بوده‌است. ایده اولیه در تولید سریال پرده‌نشین، وقف و الزامات شرعی و قانونی آن بوده‌است. معمولا تولید اثر هنری درباره چنین موضوعاتی دشوار و پیچیده‌است. موضوع وقف، یک مفهوم انتزاعی و فقهی است و ساخت فیلم درباره چنین مفهومی به سمت بیانیه‌نویسی و شعارزدگی سوق پیدا می‌کند. اما آنچه در این سریال به تصویر درآمده، یک درام پر از کشمکش و جاذبه است. هر چند شاخ و برگ‌های داستان آن زیاد است و گاهی به ورطه حاشیه و زیاده‌گویی می‌افتد اما همه عوامل موثر در ایجاد جذابیت هنری در این سریال گردهم آمده‌است. از مضمون ملتهب و مبتلابه جامعه گرفته تا کشش دراماتیک و صحنه‌های چشم‌نواز و مملو از قاب‌های خیره‌کننده و در عین حال، حرفی تازه و ناگفته.
در این مجموعه، ماجرایی درباره «آقازادگی» هم به نمایش درآمده‌است؛ از یک طرف نسبت به امکان سوءاستفاده برخی از اطرافیان شخصیت‌های بزرگ هشدار داده می‌شود، اما راه نجات، بازگشت به متن دین و روش‌های اقتصادی اسلامی معرفی می‌شود.محور درام در سریال پرده‌نشین، شخصیت‌پردازی قوی «حاج آقا شهیدی» است. او مردی بزرگ و نیک رفتار است که منشی نزدیک به انسان کامل دارد. اما سهل‌انگاری وی در حفاظت از زندگی فرزندش، وی را درگیر یک بحران می‌کند. نقطه عطف محتوایی سریال، آنجاست که شهیدی، فرزند متهم خود را تشویق به تسلیم به قانون می‌کند. او حاضر نمی‌شود، حق‌الناس را به خاطر فرزندان و خویشاوندان خود زیر پا بگذارد. نمایش این رفتار، مهم‌تر از بازنمایی اتهامات اقتصادی است. درواقع، این سریال قصد اعلان این مفهوم را دارد که نزد روحانیت مسلمان شیعه، حق و عدالت از هر چیزی برتر است، حتی از فرزندان. بحرانی که طی داستان برای حاج آقا شهیدی پیش می‌آید، روایتی از یک نوع سلوک عرفانی است. حقیقت نزد عارف، نه در بستر راحتی و آسایش که در کشاکش با بلا و سختی تجلی پیدا می‌کند. روایت این سریال، حکایتی است درباره سفر از سیاهی به سپیدی و مبارزه برای عبور از تاریکی به روشنایی.