به گزارش
جام‌جم آنلاین به نقل نیو اطلس، در حال حاضر زخم‌پوش‌های پروتئینی تجزیه‌پذیر زیستی وجود دارد که روی زخم‌های بسته شده با بخیه در دستگاه گوارش قرار داده می‌شوند. به گفته محققان موسسه تحقیقاتی امپا (Empa) در سوئیس، این پانسمان‌ها اغلب در صورت قرار گرفتن در معرض اسید معده خیلی سریع حل می‌شوند، به علاوه ممکن است تا زمانی که زخم به طور کامل بهبود پیدا کند، در محل زخم چسبیده باقی نمانند. در نتیجه، با استفاده از این نوع پانسمان‌ها نیز ممکن است عوارض بعد از جراحی، مانند التهاب صفاق یا عفونت خونی یا سپتیسمی رخ دهد.
این گروه تحقیقاتی با همکاری محققان بیمارستان دانشگاه ملکه الیزابت انگلیس، موفق به تولید نوعی زخم‌پوش هیدروژل جدید از چهار ماده سازگار زیستی شامل اسید اکریلیک، متیل‌آسیلات، آکریل‌آمید و بیس‌آکریل‌آمید شده‌اند.
هنگامی که کامپوزیت آبگریز (دافع آب) روی روده خوک‌ها استفاده شد، میان مولکول‌های زخم‌پوش با مولکول‌های بافت روده ارتباطی برقرار شد که موجب شکل‌گیری پیوندی قوی و طولانی‌مدت شد. استفاده از این مواد زیستی در تولید زخم‌پوش موجب می‌شود که اگر محلول‌های گوارشی از زخم زیر این ناحیه نشت کند، مولکول‌های تشکیل‌دهنده زخم‌پوش منبسط شده و محکم‌تر روی بافت متصل شود.
دکتر الکساندر آنتیس، محقق موسسه تحقیقاتی امپا، که این مطالعه را به همراه پروفسور اینگا هرمن، هدایت می‌کند، در مورد نحوه عملکرد این پانسمان هیدروژلی می‌گوید: «چسبندگی این زخم‌پوش تا ۱۰ برابر بیشتر از مواد چسبنده‌ای است که به طور معمول برای چنین کاربرد‌هایی استفاده می‌شوند. تجزیه و تحلیل بیشتر نتایج مطالعات همچنین نشان داد که این هیدروژل می‌تواند پنج برابر بیشتر حداکثر بار حاصل از فشار روده را تحمل کند.»
در حال حاضر این محصول فناورانه آماده تجاری‌سازی از طریق یک ایجاد یک شرکت زیرمجموعه است. مقاله‌ای درباره این تحقیق اخیراً در مجله علمی Advanced Functional Materials منتشر شده است.
