دست‌های طلاییِ فوتبالِ آسیا در روز جهانی دروازه‌بان (+تصاویر)

آسیا دروازه‌بان های فوق‌العاده زیادی را به چشم ندیده است؛ دروازه‌بان‌هایی که با عملکردشان نگاه‌های زیادی را خیره کردند و هیچ‌وقت از یاد نرفتند.

کد خبر: ۱۲۶۳۹۵۲

به گزارش جام جم آنلاین از ایرنا، چهاردهم آوریل، روز جهانی دروازه‌بان است. روز جهانی کسانی که اشتباهاتشان در بیشتر قریب به اتفاق مواقع مساوی است با دریافت گل.

راجع به محافظان از قفس توری صحبت می‌کنیم. کسانی که اوج هنرشان در رشته‌ای که با پا بازی می‌شود؛ به کمک دستانشان است.

آنها عقب‌تر از بقیه می‌ایستند و فوتبال را از زاویه‌ای تماشا می‌کنند که هیچ‌کس نمی‌بیند. اصولی در کارشان دارند که با بقیه بازیکنان متفاوت است.

یک دروازه‌بان مدام در حال صحبت کردن است. فریاد کشیدن، جزیی از بازی یک گلر محسوب می‌شود. آنها معمولا قد و قامت بلندی دارند و روحیه در بازی‌شان، بسیار مهم است.

دروازه‌بان‌ها معمولا بهترین بازیکن جهان نمی‌شوند اما می‌توانند با عملکردشان، یک تیم را بهترین تیم جهان کنند.

به قول عبدالله ویسی داشتن یک دروازه‌بان خوب از یک پدر و مادر خوب واجب‌تر است.

در قاره آسیا دروازه‌بان‌های زیادی بودند و هستند که توانایی های بالایی را از خود نشان داده‌اند. گلرهایی که درخششان مساوی شده با افتخار آفرینی تیمشان. کسانی که به این راحتی فراموش نمی‌شوند.

ناصر حجازی (ایران): دروازه‌بان خوش‌استیل، خوش‌چهره و ترکه‌ای فوتبال ایران که در جام ملت‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ که منجر به قهرمانی ایران شد در درون دروازه ایستاد.

او در جام جهانی ۱۹۷۸ هم در هر سه مسابقه از دروازه تیم حشمت مهاجرانی دفاع کرد و نامش در فوتبال‌آسیا همواره پابرجا خواهد ماند.

محمد الدعیع (عربستان سعودی): حالا ۴۷ سال دارد اما شلوار معروفش با آن هیبت خاصش از یادها نخواهد رفت.

عربستان رقیب سنتی ما بود و او دروازه‌بانی که رسیدن به دروازه‌اش گاهی اوقات خیلی سخت می‌شد.

۱۷۸ بار پیراهن تیم ملی عربستان را بر تن کرد. در چهار جام جهانی حضور داشت و البته خاطره هشت گل خوردن از آلمان نیز فراموش نشدنی است.

گلر قرن قاره کهن در سال ۱۹۹۹ و برنده جایزه بهترین دروازه‌بان آسیا در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۰. اگر درخشش دعیع نبود عربستان قهرمان جام ۱۹۹۶ نمی‌شد. او بود که یک تنه مقابل ایران و امارات ایستاد و پنالتی گرفت تا تیمش جام قهرمانی را بالای سر ببرد.

لی‌ وون‌ جائه (کره جنوبی): بعد از الدعیع و عامر شفیع، سومین دروازه‌بان فوتبال آسیا از حیث بازی ملی است. ۱۳۳ بار درون گل کره جنوبی ایستاد و از آن مراقبت کرد.

مقابل تیم ملی ایران هم بازنده بود و هم برنده. هم گل ۴۰ متری خورد و هم با پا پنالتی گرفت.

دروازه‌بانی که ۱۶ سال در تیم ملی کره بازی کرد. چهارم جهان شد و در المپیک ۲ بار شرکت کرد. جائه در سال ۲۰۰۷ بهترین دروازه‌بان جام ملت‌ها شد.

یوشیکاستو کاواگوچی (ژاپن): در المپیک ۱۹۹۶ و بعد از درخشش مقابل برزیل شد گلر اصلی سامورایی‌ها برای حدود یک دهه.

در سه جام جهانی متوالی حضور داشت؛ با ۱۸۰ سانتی متر بلندای قامت. ۱۱۶ بار پیراهن تیم ملی ژاپن را بر تن کرد و گاه لباس‌های عجیبی نیز بر تن می‌کرد. کاواگوچی در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴ همراه تیم ملی کشورش قهرمان جام ملت‌های آسیا شد.

مارک شوارتزر (استرالیا): پابند لیگ جزیره شد. در چلسی و لسترسیتی و چند تیم دیگر انگلیسی بازی کرد. او جای خالی مارک بوسنیچ را در تیم ملی کشورش پر کرد.

در ۲ جام جهانی ۲۰۰۶ و ۲۰۱۰ و همچنین در ۲ جام ملت‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۱۱ بازی کرد. با کانگروها به دور دوم جام جهانی رسید اما چهار کلین شیت او نتوانست کمک کند تا تیمش در سال ۲۰۱۱ فاتح جام ملت‌ها شود.

علی الحبسی (عمان): بزرگترین فوتبالیست تاریخ کشور عمان. خیلی‌ها عمان را با گلرش شناختند. کسی که سالها در فوتبال انگلیس درخشید و حتی به بایرن مونیخ لینک شد.

حبسی با ۳۸ سال سن هنوز هم علاقه‌مند به بازی کردن است. ردینگ، برایتون، ویگان، بولتون و .. مهمترین تیم‌های او بوده‌اند. او در سال ۲۰۱۲-۱۳ توانست با ویگان قهرمان اف‌ای‌کاپ شود.

متیو رایان (استرالیا): گلر استرالیایی برایتون و بهترین دروازه‌بان آسیا در برهه کنونی. گلر فوق‌العاده‌ای که از جام جهانی ۲۰۱۴ شناسانده شد.

با استرالیا قهرمان جام ملت‌های ۲۰۱۵ شد و حالا به احتمال فراوان آینده‌ای به مراتب روشن‌تر در انتظارش خواهد بود و فصل بعد شاید در تیمی بهتر بتواند بازی کند.

احمدرضا عابدزاده (ایران): عقاب آسیا لقبی بود که برای دروازه‌بان اسبق استقلال، پرسپولیس و تیم ملی ایران نهادند.

شخصیت کاریزماتیک و هیبت پرجاذبه‌اش، باعث شده بود تا بسیار محبوب شود. نمایش عالی او مقابل استرالیا و آمریکا محبوبیتش را چند برابر کرد.