دلگرمی‌های کاذب

روش‌های سنتی و غیرعلمی موجود در درمان اعتیاد نوعی دلگرمی کاذب میان مردم کرده است. خانواده معتادان بدون توجه به اثربخشی و دوام این نوع درمان‌ها می‌کوشند از فرصت‌های درمان اعتیاد استفاده کنند بلکه معجزه‌ای رخ دهد و عزیزانشان را از بند این بلای خانمان سوز برهانند.

کد خبر: ۱۱۵۱۱۵۴

آنها انتظار دارند معتادی که وارد اینگونه درمان‌ها می‌شود پس از گذراندن یک دوره درمانی در بقیه طول عمرش کاملا پاک و دور از مصرف باقی بماند. این اما یک دلگرمی کاذب است چرا که اعتیاد بیماری مزمن، عودکننده و پیش‌رونده است. پس با توجه به این تعریف می‌توان حدس زد که با یک بیماری ساده و معمولی طرف نیستیم.

هرروز تعداد زیادی از کسانی که زمان‌هایی کم یا زیاد از ترک مصرفشان می‌گذرد دوباره به چرخه اعتیاد بازمی‌گردند در حالی که می‌بینیم مصرف مواد معتادان دائمی نیز در حال زیاد شدن و تغییر الگوست؛ به نحوی که اعتیاد از تریاک به هروئین و مصرف هروئین تدخینی به مصرف هروئین تزریقی در حال تبدیل است.

این حقیقت یک سو و سوی دیگر این که آشنایان بیمار و جامعه با عود مجدد اعتیاد فرد دچار بی‌طاقتی و ناامیدی از درمان می‌شوند. در واقع می‌توان گفت هیچ انطباقی میان ماهیت بیماری اعتیاد و الگوهای درمانی فعلی وجود ندارد. از این رو توقع عمومی برای بهبود بیماری اعتیاد متزلزل می‌شود و توانایی متولیان کمک به درمان معتادان نیز کاهش می‌یابد. دراین میان وزارت بهداشت بودجه‌های بهداشتی محدودی را به درمان اعتیاد اختصاص می‌دهد، همچنین درسیستم بیمه درمانی نیز اعتیاد از شمول خدمات بیمه‌ای تقریبا خارج است. در این شرایط بار اصلی درمان اعتیاد در کشور برعهده مراکز خصوصی درمان سرپایی است؛ مراکزی که تاکنون با پذیرش همه کاستی‌ها و سختی‌های پیش رو، رسالتشان را تا حد ممکن پیش برده‌اند. امروزه در کل دنیا بخصوص کشورهای پیشرفته، درمان اعتیاد و کنترل آن براساس توسعه سیستم کاهش آسیب پایه‌ریزی شده است و با درمان‌های نگهدارنده توانسته‌اند به نحوی مطلوب نتایج موثری را به ثبت برسانند.

از این روست که با توجه به شرایط اعتیاد در کشور لازم است متولیان توجه ویژه‌ای به این مراکز داشته باشند و با برنامه‌ریزی‌های دقیق و کارشناسی اقدامات و تلاش‌های خود را در جهت برطرف کردن معضلات و مشکلات این مراکز عملی کنند