«زالاوا» یک تصنیف عاشقانه محلی و فولکلور است. درعین حال ضمن روایت داستانی عاشقانه، یک ناهنجاری اجتماعی را هم مطرح می‌کند.

در سینمایی که اصرار به روایت در فضایی اجتماعی آن هم گاه با دم‌دستی‌ترین ایده‌ها و قصه‌ها و شلوغ‌کاری و ادای واقعیت درآوردن را دارد، فیلمسازی که جهان خاص خود را بنا کند و پیش روی مخاطب قرار دهد، مهم و قابل اشاره و حتی فارغ از خروجی و کیفیت نهایی اثر ارزشمند است. منظور البته صرفا بنا کردن جهان‌هایی نیست که از مردم و مخاطب عام دوری می‌کنند و روشی هنر و تجربه‌ای و گاه مبهم و پیچیده را در پیش می‌گیرند، بلکه به فیلم‌هایی در سینمای مرسوم و حرفه‌ای اشاره داریم که از بازیگران چهره و شناخته شده بهره می‌برند، اما به مناسبات رایج سینمای تجاری و سرگرم‌کننده تن نمی‌دهند و دنبال خلق جهانی منحصربه‌فرد (دست‌کم در حد و اندازه سینمای ایران) و ارتباط با طیف گسترده‌تری از مخاطبان و ارتقای سلیقه سینمایی آنها هستند.