دار و ندار سینما

تاکنون آرای مردمی و فیلم منتخب‌ آنها نشان داده که نظر مردم تقریبا با نظر منتقدان همخوانی ندارد. مثلا تا دیروز فیلم «انزوا» در صدر آرای مردمی قرار داشت؛ فیلمی که از نظر منتقدان، اثری متوسط است و حرفی تازه‌ ندارد هرچند کارگردان تلاش کرده ساختاری جدید را تجربه کند.

تا چند سال قبل سینمای ایران بود و چند کارگردان محدود زن؛ پوران درخشنده، تهمینه میلانی، رخشان بنی‌اعتماد، انسیه شاه‌حسینی اما دو، سه سالی است که زنان جوان، باتجربه و با ایده‌های نو به جمع کارگردانان سینما پیوسته‌اند که از میان آنها می‌توان به نرگس آبیار، آیدا پناهنده و نگار آذربایجانی اشاره کرد. امسال هم چند کارگردان زن تازه‌نفس به سینمای ایران اضافه شده‌اند مثل منیر قیدی و رقیه توکلی. اولی فیلم جنگی ویلایی‌ها را ساخته و دومی فیلمی با داستانی کاملا زنانه به نام «مادری». توکلی همه تلاش خود را کرده تا فیلم خوبی بسازد اما به نظر می‌رسد، هانیه توسلی که یکی از نقش‌های اصلی این فیلم را بازی می‌کند برای نقشش کم گذاشته است. هومن سیدی بازیگر نقش سعید هم نشان داد که از همان سبکی در بازیگری استفاده می‌کند که رضا عطاران پایه‌گذارش است؛ مقابل دوربین خودش است، برای هر فیلم یا سریالی که باشد.

فیلم «بدون تاریخ بدون انقضاء» یکی از خاص‌ترین فیلم‌های جشنواره تاکنون بوده؛ کارگردان و نویسنده یک سوژه بسیار خوب و ناب را کاملا ویران کرده‌اند. بیشتر این فیلم در سالن تشریح جسد می‌گذرد که فضایی تلخ و رعب‌آور دارد.البته فیلم‌های امسال جشنواره تقریبا پر از کشت و کشتار و زخمی کردن و سردخانه است. در کنا رهمه اینها یک سوال: هدیه تهرانی با چه انگیزه‌ای در این فیلم بازی کرده است؟ هر بازیگر و حتی نابازیگری می‌توانست به جای ستاره دیروز سینمای ایران مقابل دوربین این فیلم برود.

طاهره آشیانی - دبیر فرهنگ و هنر